قطعات ملک‌الشعرا بهار

1 هرکه خواهدکه ادیبی کند از روی کتاب زو فراوان غلط و تصحیف افتد به کلام

2 آن که خواهدکه طبابت کند از روی کتاب از طبابتش همه ساله بمیرند انام

3 و آن که خواهد که منجم شود از روی کتاب اختلافات پدید آورد اندر ایام

4 و آن که خواهد که فقیهی کند از روی کتاب شود البته ازو باطل و ضایع احکام

1 حاجی قیطونی از زیتون بی‌ معنای تو معده‌ام فاسد شده همرنگ زیتون ریده‌ام

2 از پنیر شورت ای حاجی مزاحم گشته یبس دور از ریش ‌سفیدت‌ همچو قیطون‌ ریده‌ام

1 همای فضیلت همایی که او را دعاها پی راحت جان فرستم

2 قناعت به گلدان گل کرد و اینک به‌ تشویر گل زی گلستان فرستم

3 به‌شرم اندرم کز سر ساده‌لوحی گلی مختصر سوی رضوان فرستم

4 چه پوزش گزارم که شوخ‌رویی به باغ ادب چند گلدان فرستم

1 به گلگشت جنان گل می‌فرستم به رضوان شاخ سنبل می‌فرستم

2 به هندستان فضل و خلر علم می و موز قرنفل می‌فرستم

3 ستاک نرگس وشاخ بنفشه به ساری و به آمل می‌فرستم

4 حدیث خوش به قمری می‌سرایم سرود خوش به بلبل می‌فرستم

1 من با تو حق صحبت دیرینه داشتم گنجی نهان ز مهر تو در سینه داشتم

2 با دوستان خواجه مرا بود دوستی وز دشمنان خواجه به دل کینه داشتم

3 در شادی و مصیبت و در عزل و در عمل با خواجه حشر شنبه و آدینه داشتم

4 روشن‌دل و موافق و یکروی و راستگوی در محضر تو صورت آئینه داشتم

1 به صاحبقرانیه جزء وزیران نشستم ولی یک قِران هم ندارم

2 بجز ملک و مکنت به جز کید و حیلت ز دیگر وزیران جوی کم ندارم

3 به نزد گروهی است حرمت به ثروت ولیکن من آن را مسلم ندارم

4 از این‌روی در عین فقر اعتنایی به تحصیل دینار و درهم ندارم

1 منت خدای را که من از نسل برمکم بتوان شمرد جد و پدر تا فرامکم

2 جز خاندان حیدر کرار در جهان یک خانواده نیست به تعظیم‌، هم تکم

3 در ملک خویش و در همه آفاق‌، مشتهر بر خانوادهٔ خود و بر خود مبارکم

1 این شنیدم بینشا در بزم رندان گفته‌ای یافته ره سستیئی در نظم و نثر متقنم

2 در سیاست‌ هرچه گفتی‌ دارمت‌ معذور از آنک بوده‌ای مزدور و بر مزدور نرم است آهنم

3 این زمان بر نظم و نثرم چرب‌دستی می کنی دست کوته کن که سوزانست اینجا روغنم

4 ره نیابد هیچ پستی در من از توفیر وقت من نه شمع شامگاهم کآفتاب معلنم

1 ز خوبرویان بر من همی گذشت ستم از آن زمان که پدر برد درد بستانم

2 به کام من شد از آن روزگار، تلخی عشق که برد مادر در کام تلخ پستانم

1 چون سرابند سفلگان از دور که نمایند بحرهای علوم

2 هرچه نزدیک‌تر شوی سویشان لاجرم بیشتر شوی محروم

3 رادمردان ز دور همچون کوه ناپدیدند و قدرشان مکتوم

4 سویشان هرچه می‌شوی نزدیک قدرشان بیشتر شود معلوم