قطعات ملک‌الشعرا بهار

1 داشت‌ شخصی ‌از همه‌ عالم‌ سه‌ دوست هرسه با او جور و او با هر سه جور

2 اولین‌، آن ثروتی کز روی سعی کرده حاصل در سنین و در شهور

3 دومین‌، حوری‌وشی کاو را نبود یک سر مو در دلارایی قصور

4 سومین‌، مجموع خوبی‌ها که او کرده با مردم به‌تدریج و مرور

1 آن چشم‌ سفیدی که بود چشمش کور درکشور ما گشته به بینش مشهور

2 بیهوده کنند نام کاکا الماس برعکس نهند نام زنگی کافور

1 غذای میر ندیدم ولی به گاه غذا بر اوگذشتم و دیدم که چاکران امیر

2 کمان گروهه به کف گرد سفره‌خانه او کمین گشاده مگس ها همی زنند به تیر

1 یکی نصیحت آزادگان ز جان بپذیر که از طریقهٔ آزادگی نمانی باز

2 اگر توانگر گشتی ز عجب دست بکش وگر فقیر شدی بر زمانه سر بفراز

3 که نیست در بر آزادگان بتر چیزی به روزگار، ز عجب غنا و ذل نیاز

1 خواجه برفت و خفت به خاک وتو ز ابلهی در ماتمش به ناله و آه اندری هنوز

2 بزدود خاک تیره از او آب و رنگ و تو در جامه کبود و سیاه اندری هنوز

3 مگری برآن که رخت به منزل کشید و رفت بر خویشتن گری که به راه اندری هنوز

1 کاش بودم زان کسان کاندر جهان سازگار آیند با هر خار و خس

2 یا از آن مردم که گرد آیند زود نزد هرشیرینیئی همچون مگس

3 آن کسم منکر سر خودکامگی سر فرو نارم به نزد هیچ کس

4 باهمه خوبی بس آیم من ولیک نیستم با این دل خودکامه بس

1 ای بزرگان به من جواب دهید کاخر این ملک راکه دارد پاس

2 ای هژیران ری به من گویید کیست مسئول این خرابه اساس

3 از پس هجده سال سعی هنوز صید فقریم و بستهٔ افلاس

4 چشم بسته بریده ره شب و روز باز بر جای‌، همچو گاو خراس

1 فعل در راستی گواهم بس راست گفتم همین گناهم بس

2 گفتم از راستی بزرگ شوم در جهان این یک اشتباهم بس

3 ترک سرکرده‌ام به راه وطن دست در آستین گواهم بس

1 این ناکسان که کوس بزرگی همی زنند ممتاز نیستند ز کس جز به مال خوبش

2 بستان و باغ دارند اما نمی‌دهند هرگز یکی چغاله به طفل چغال خویش

3 خاتون اگر خیال خیاری کند، نهد سر چون‌خیار بر سر فکر و خیال خویش

4 محصول باغ و باغچهٔ خانه را دهند بقال راکه بارکند بر بغال خویش

1 ای نازدانه یار سر از مهر بازکش بسیار ناز داری و بسیار نازکش

2 فرماندهی‌است‌چشم‌تو زابروکشیده تیغ ییشش سپاه مژه‌، به حال درازکش