کسی که افسر همت نهاد از ملک‌الشعرا بهار غزل 348
1. کسی که افسر همت نهاد بر سر خویش
به دست کس ندهد اختیار کشور خویش
...
مکن تو با دل من بیش از ملک‌الشعرا بهار غزل 349
1. مکن تو با دل من بیش از این به جور سلوک
که ملک زیر و زبر می‌شود ز جور ملوک
...
اگرچه بسته قضا دست از ملک‌الشعرا بهار غزل 350
1. اگرچه بسته قضا دست نوبهار امسال
بدین خوشیم که خُرّم بود بهار امسال
...
دل سوی مهر می کشد و از ملک‌الشعرا بهار غزل 351
1. دل سوی مهر می کشد و مهر سوی دل
جایی که مهر نیست مکن جستجوی دل
...
باز پیمان بست دل با از ملک‌الشعرا بهار غزل 352
1. باز پیمان بست دل با دلبری پیمان گسل
سحر چشمش چشم‌بند و بند زلفش جان‌گسل
...
منم که خط غلامی دهم از ملک‌الشعرا بهار غزل 353
1. منم که خط غلامی دهم به نیم سلام
دل من است که قانع شود به یک پیغام
...
از داغ غمت جانا می‌سوزم از ملک‌الشعرا بهار غزل 354
1. از داغ غمت جانا می‌سوزم و می‌سازم
چون شمع ز سر تا پا می‌سوزم و می‌سازم*
...
بود آیا که دگرباره از ملک‌الشعرا بهار غزل 355
1. بود آیا که دگرباره به شیراز رسم
بار دیگر به مراد دل خود باز رسم
...
ز نار هجر می‌سوزم از ملک‌الشعرا بهار غزل 356
1. ز نار هجر می‌سوزم ز درد عشق می‌نالم
خدا را، ای طبیب مهربان رحمی بر احوالم
...
ز نادرستی اهل زمان از ملک‌الشعرا بهار غزل 357
1. ز نادرستی اهل زمان شکسته شدیم
ز بس که داد زدیم آی دزد خسته شدیم
...
وقت آنست که بر سبزه از ملک‌الشعرا بهار غزل 358
1. وقت آنست که بر سبزه مقامی بکنیم
بزمی آراسته و شرب مدامی بکنیم
...
منم که عشق بتانم نموده از ملک‌الشعرا بهار غزل 359
1. منم که عشق بتانم نموده پیر و کهن
ندانم اینکه چه افتاده عشق را با من
...