در محرم اهل ری خود از ملک‌الشعرا بهار قصیده 94
1. در محرم اهل ری خود را دگرگون می‌کنند
از زمین آه و فغان را زیب گردون می کنند
...
رسید موکب نوروز از ملک‌الشعرا بهار قصیده 95
1. رسید موکب نوروز و چشم‌فتنه غنود
درود باد برین موکب خجسته، درود
...
هنگام فرودین که از ملک‌الشعرا بهار قصیده 96
1. هنگام فرودین که رساند ز ما درود
بر مرغزار دیلم و طرف سپیدرود
...
به کام من بر یک چند از ملک‌الشعرا بهار قصیده 97
1. به کام من بر یک چند گشت گیهان بود
که با زمانه مرا عهد بود و پیمان بود
...
پانزده روز است تا از ملک‌الشعرا بهار قصیده 98
1. پانزده روز است تا جایم در این زندان بود
بند و زندان کی سزاوار خردمندان بود
...
یاد باد آن عهد کم از ملک‌الشعرا بهار قصیده 99
1. یاد باد آن عهد کم بندی به پای اندر نبود
جز می اندر دست و غیر از عشقم اندر سر نبود
...
قطعه‌ای قلم پرتو از ملک‌الشعرا بهار قصیده 100
1. قطعه‌ای قلم پرتو بیضایی بود
پرتو معنی و لفظش ید بیضایی بود
...
داده‌ام دل تا مرا از ملک‌الشعرا بهار قصیده 101
1. داده‌ام دل تا مرا یک بوسه آن دلبر دهد
ور دل دیگر دهم او بوسهٔ دیگر دهد
...
به هوش باشکه ایران از ملک‌الشعرا بهار قصیده 102
1. به هوش باشکه ایران تو را پیام دهد
ترا پیام به صد عز و احترام دهد
...
شمسهٔ ملک سخن را از ملک‌الشعرا بهار قصیده 103
1. شمسهٔ ملک سخن را تا افول آمد پدید
جامهٔ شب شد سیاه و دیده مه شد سپید
...
خرد را عجب آید از از ملک‌الشعرا بهار قصیده 104
1. خرد را عجب آید از این نبید
وز آنکو به نبیدش دل آرمید
...
نوروز و اورمزد از ملک‌الشعرا بهار قصیده 105
1. نوروز و اورمزد و مه فرودین رسید
خورشید از نشیب سوی اوج سر کشید
...