شب خرگه سیه زد و از ملک‌الشعرا بهار قصیده 106
1. شب خرگه سیه زد و در وی بیارمید
وز هر کرانه دامن خرگه فروکشید
نخلی که قد افراشت از ملک‌الشعرا بهار قصیده 107
1. نخلی که قد افراشت به پستی نگراید
شاخی که خم آورد دگر راست نیاید
بهارا بهل تا گیاهی از ملک‌الشعرا بهار قصیده 108
1. بهارا بهل تا گیاهی برآید
درخشی ز ابر سیاهی برآید
ای معشر خودخواه از ملک‌الشعرا بهار قصیده 109
1. ای معشر خودخواه منافق به چه کارید؟
جزکشتن یاران موافق به چه کارید؟
شکر خداکه دوره از ملک‌الشعرا بهار قصیده 110
1. شکر خداکه دوره غربت بسر رسید
رنج سفرگذشت و نعیم حضر رسید
کشور ایران ز عدل از ملک‌الشعرا بهار قصیده 111
1. کشور ایران ز عدل شاه مظفر
رونقی از نوگرفت و زینتی از سر
بگریست ابر تیره از ملک‌الشعرا بهار قصیده 112
1. بگریست ابر تیره به دشت اندر
وزکوه خاست خندهٔ کبک نر
شاد شد دوش ز دیدار از ملک‌الشعرا بهار قصیده 113
1. شاد شد دوش ز دیدار من آن ترک پسر
من ازبن شادکه او برده مه روزه به سر
مرا داد گل پیشرس از ملک‌الشعرا بهار قصیده 114
1. مرا داد گل پیشرس خبر
که نوروزرسد هفتهٔ دگر
به هوس بردم سی روز از ملک‌الشعرا بهار قصیده 115
1. به هوس بردم سی روز مه روزه بسر
که یکی بوسه زنم بر لب آن ترک پسر
مکن حدیث سکندر از ملک‌الشعرا بهار قصیده 116
1. مکن حدیث سکندر که اندرین کشور
«فسانه گشت وکهن شد حدیث اسکندر»