حبذا از این نگارستان از ملک‌الشعرا بهار قصیده 129
1. حبذا از این نگارستان پر نقش و نگار
خوش‌تر از بتخانهٔ چین و سرای نوبهار
...
ای‌خوش آن‌ساعت از ملک‌الشعرا بهار قصیده 130
1. ای‌خوش آن‌ساعت که‌آید پیک جانان بی‌خبر
گویدم بشتاب سوی عالم جان بی‌خبر
...
روان شد لشگر آبان از ملک‌الشعرا بهار قصیده 131
1. روان شد لشگر آبان به طرف جوببار اندر
نهاده سیمگون رایت به کتف کوهسار اندر
...
خوشست اکنون اگر از ملک‌الشعرا بهار قصیده 132
1. خوشست اکنون اگر جویی به آبسکون گذار اندر
سوی مازندران تی و برگیری قرار اندر
...
سنبل داری به گوشهٔ از ملک‌الشعرا بهار قصیده 133
1. سنبل داری به گوشهٔ چمن اندر
نرگس کاری به برگ یاسمن اندر
...
انگور شد آبستن از ملک‌الشعرا بهار قصیده 134
1. انگور شد آبستن هان ای بچهٔ حور
برخیز و به گهواره فکن بچهٔ انگور
...
به بهارستان افتاد از ملک‌الشعرا بهار قصیده 135
1. به بهارستان افتاد مرا دوش عبور
جنتی دیدم بی‌حور و سراپای قصور
...
بوستان بشکفت و از ملک‌الشعرا بهار قصیده 136
1. بوستان بشکفت و بلبل برکشید از دل صفیر
همچو چشم من گهرپالای شد ابر مطیر
...
باد بیاورد بوی از ملک‌الشعرا بهار قصیده 137
1. باد بیاورد بوی مشک به شبگیر
گوئی بگذشت از آن دو زلف گره گیر
...
نگر به زلف و بنا از ملک‌الشعرا بهار قصیده 138
1. نگر به زلف و بنا گوش آن بت کشمیر
یکی ز ساده پرند و یکی ز سوده عبیر
...
شریر، قاضی و رهزن، از ملک‌الشعرا بهار قصیده 139
1. شریر، قاضی و رهزن، امین و دزد، عسس!
ازبن دیار بباید برون جهاند فرس؛
...
آن را که نگون است از ملک‌الشعرا بهار قصیده 140
1. آن را که نگون است رایتش
من هیچ نخواهم حمایتش
...