غم مخور ای دل که جهان را قرار نیست از بهار قصیده 48
1. غم مخور ای دل که جهان را قرار نیست
و آنچه تو بینی به جز از مستعار نیست
جهان جز که نقش جهاندار نیست از بهار قصیده 49
1. جهان جز که نقش جهاندار نیست
جهان را نکوهش سزاوار نیست
هرکو در اضطراب وطن نیست از بهار قصیده 50
1. هرکو در اضطراب وطن نیست
آشفته و نژند چو من نیست
در مسیل مسکنت خفتیم و چندی برگذشت از بهار قصیده 51
1. در مسیل مسکنت خفتیم و چندی برگذشت
سر ز جا برداشتیم اکنون که آب از سرگذشت
ضیمرانی در بن بید معلق جاگرفت از بهار قصیده 52
1. ضیمرانی در بن بید معلق جاگرفت
پنجهٔ نازک به خاک افشرد وکم کم پاگرفت
تا لب جانان ز تنگی شکل انگشتر گرفت از بهار قصیده 53
1. تا لب جانان ز تنگی شکل انگشتر گرفت
پشتم از بار فراقش صورت چنبر گرفت
ای محمدخان به دژبانی فتادی، نوش جانت از بهار قصیده 54
1. ای محمدخان به دژبانی فتادی، نوش جانت
ابروی تازه را از دست دادی نوش جانت
طبع بلند مرا کیست که فرمان برد از بهار قصیده 55
1. طبع بلند مرا کیست که فرمان برد
ز من پیامی بدان مردک کشخان برد
این عامیان که در نظر ما مصورند از بهار قصیده 56
1. این عامیان که در نظر ما مصورند
هر روز دام کینه به ما بر بگسترند
فریاد ازین بئسالمقر وین برزن پر دیو و دد از بهار قصیده 57
1. فریاد ازین بئسالمقر وین برزن پر دیو و دد
این مهتران بیهنر وین خواجگان بیخرد
شب برکشید رایت اسود از بهار قصیده 58
1. شب برکشید رایت اسود
لون شبه گرفت زبرجد