غم مخور ای دل که از ملک‌الشعرا بهار قصیده 48
1. غم مخور ای دل که جهان را قرار نیست
و آنچه تو بینی به جز از مستعار نیست
جهان جز که نقش جهاندار از ملک‌الشعرا بهار قصیده 49
1. جهان جز که نقش جهاندار نیست
جهان را نکوهش سزاوار نیست
هرکو در اضطراب وطن از ملک‌الشعرا بهار قصیده 50
1. هرکو در اضطراب وطن نیست
آشفته و نژند چو من نیست
در مسیل مسکنت خفتیم از ملک‌الشعرا بهار قصیده 51
1. در مسیل مسکنت خفتیم و چندی برگذشت
سر ز جا برداشتیم اکنون که آب از سرگذشت
ضیمرانی در بن بید از ملک‌الشعرا بهار قصیده 52
1. ضیمرانی در بن بید معلق جاگرفت
پنجهٔ نازک به خاک افشرد وکم کم پاگرفت
تا لب جانان ز تنگی از ملک‌الشعرا بهار قصیده 53
1. تا لب جانان ز تنگی شکل انگشتر گرفت
پشتم از بار فراقش صورت چنبر گرفت
ای محمدخان به دژبانی از ملک‌الشعرا بهار قصیده 54
1. ای محمدخان به دژبانی فتادی، نوش جانت
ابروی تازه را از دست دادی نوش جانت
طبع بلند مرا کیست از ملک‌الشعرا بهار قصیده 55
1. طبع بلند مرا کیست که فرمان برد
ز من پیامی بدان مردک کشخان برد
این عامیان که در از ملک‌الشعرا بهار قصیده 56
1. این عامیان که در نظر ما مصورند
هر روز دام کینه به ما بر بگسترند
فریاد ازین بئس‌المقر از ملک‌الشعرا بهار قصیده 57
1. فریاد ازین بئس‌المقر وین برزن پر دیو و دد
این مهتران بی‌هنر وین خواجگان بی‌خرد
شب برکشید رایت اسود از ملک‌الشعرا بهار قصیده 58
1. شب برکشید رایت اسود
لون شبه گرفت زبرجد