ای عجب این خلق را از ملک‌الشعرا بهار قصیده 36
1. ای عجب این خلق را هر دم دگرسان حالتی است
گاه زیبا، گاه زشت، الحق که انسان آیتی است
...
سخن بزرگ شود، از ملک‌الشعرا بهار قصیده 37
1. سخن بزرگ شود، چون درست باشد و راست
کس ار بزرک شد از گفته بزرگ، رواست
...
تا شدم خویگر به رفتن از ملک‌الشعرا بهار قصیده 38
1. تا شدم خویگر به رفتن راست
چرخ کجرو به کشتنم برخاست
...
بشکست گرم دست چه از ملک‌الشعرا بهار قصیده 39
1. بشکست گرم دست چه غم؟ کار درست است
کسری ز شکستم نه، که افکار درست است
...
شد سیه مست بلاهشیار، از ملک‌الشعرا بهار قصیده 40
1. شد سیه مست بلاهشیار، تاکستان کجاست؟
پاکباز خفته شد بیدار، پاکستان کجاست؟
...
امروز روز عزت دیهیم از ملک‌الشعرا بهار قصیده 41
1. امروز روز عزت دیهیم و افسر است
عصری بلند پایه و عهدی منور است
...
هر کرا مهر وطن در از ملک‌الشعرا بهار قصیده 42
1. هر کرا مهر وطن در دل نباشد کافر است
معنی حب‌الوطن، فرمودهٔ پیغمبر است
...
گویی علامت بشر اندر از ملک‌الشعرا بهار قصیده 43
1. گویی علامت بشر اندر جهان، غم است
آن کس که غم نداشت نه فرزند آدم است
...
یک مرغ سر به زیر پر از ملک‌الشعرا بهار قصیده 44
1. یک مرغ سر به زیر پر اندر کشیده است
مرغی دگر نوا به فلک برکشیده است
...
تن زنده والا به ورزندگی از ملک‌الشعرا بهار قصیده 45
1. تن زنده والا به ورزندگی است
که ورزندگی مایهٔ زندگی است
...
«دل آن ترک نه اندر از ملک‌الشعرا بهار قصیده 46
1. «دل آن ترک نه اندر خور سبمبن‌بر اوست
سخن او نه ز جنس‌لب چون‌شکر اوست»
...
گویند حکیمان که از ملک‌الشعرا بهار قصیده 47
1. گویند حکیمان که پس ازمرگ، بقا نیست
ور هست بقا، فکرت و اندیشه بجا نیست
...