کند از جا عاقبت سیلاب از ملک‌الشعرا بهار قصیده 12
1. کند از جا عاقبت سیلاب چشم تر مرا
همتی یاران که بگذشته است آب از سر مرا
از من گرفت گیتی یارم از ملک‌الشعرا بهار قصیده 13
1. از من گرفت گیتی یارم را
وز چنگ من ربود نگارم را
مه کرد مسخر دره و از ملک‌الشعرا بهار قصیده 14
1. مه کرد مسخر دره و کوه لزن را
پر کرد ز سیماب روان دشت و چمن را
قیصر گرفت خطهٔ ورشو از ملک‌الشعرا بهار قصیده 15
1. قیصر گرفت خطهٔ ورشو را
درهم شکست حشمت اسلو را
عید قربان آمد ای از ملک‌الشعرا بهار قصیده 16
1. عید قربان آمد ای جان جهان قربان تو را
جلوه‌ای کن تا شود جانها فدای جان تو را
ای که در هر نیکوئی از ملک‌الشعرا بهار قصیده 17
1. ای که در هر نیکوئی آراسته یزدان تو را
جمله داری خود، چه گویم این تو را یا آن تو را
به سر بنهاد احمدشاه از ملک‌الشعرا بهار قصیده 18
1. به سر بنهاد احمدشاه دیهیم کیانی را
ببین با تاج کیکاوس، کیکاوس ثانی را
ز میغ اندر جهد هزمان از ملک‌الشعرا بهار قصیده 19
1. ز میغ اندر جهد هزمان درخشا
شود میغ از درخشیدنش رخشا
خوشا بهارا خوشامیا از ملک‌الشعرا بهار قصیده 20
1. خوشا بهارا خوشامیا خوشا چمنا
خوشا چمیدن بر ارغوان و یاسمنا
صبح دوم شد سپیده از ملک‌الشعرا بهار قصیده 21
1. صبح دوم شد سپیده تابانا
زهره هویدا و ماه پنهانا
بگرفت شب ز چهرهٔ از ملک‌الشعرا بهار قصیده 22
1. بگرفت شب ز چهرهٔ انجم نقاب‌ها
آشفته شد به دیدهٔ عشاق خواب‌ها
سراسر تار گیسوی از ملک‌الشعرا بهار قصیده 23
1. سراسر تار گیسوی سیه چیدند خانم‌ها
ندانم از چه این مد را پسندیدند خانم‌ها