آمد، چو دو نیمه برفت از ملک‌الشعرا بهار قصیده 24
1. آمد، چو دو نیمه برفت از شب
آن ساده بناگوش سیم غبغب
...
دو چیز افزونی دهد، از ملک‌الشعرا بهار قصیده 25
1. دو چیز افزونی دهد، بر مردم افزون‌طلب
سرمایهٔ عقل و خرد، پیرایهٔ علم و ادب
...
مانده‌ام در شکنج از ملک‌الشعرا بهار قصیده 26
1. مانده‌ام در شکنج رنج و تعب
زبن بلا وارهان مرا یارب
...
ای آفتاب گردون تاری از ملک‌الشعرا بهار قصیده 27
1. ای آفتاب گردون تاری شو و متاب
کز برج دین بتافت یکی روشن آفتاب
...
ای آفتاب مشکو زی از ملک‌الشعرا بهار قصیده 28
1. ای آفتاب مشکو زی باغ کن شتاب
کز پشت شیر تافت دگرباره آفتاب
...
وزیر فرهنگ ای جسم از ملک‌الشعرا بهار قصیده 29
1. وزیر فرهنگ ای جسم فضل و جان ادب
کز اصطناع تو معمور شد جهان ادب
...
قاعدهٔ ملک ز سر نیزه از ملک‌الشعرا بهار قصیده 30
1. قاعدهٔ ملک ز سر نیزه است
کس نزند بر سر سرنیزه دست
...
جمهوری سردار سپه از ملک‌الشعرا بهار قصیده 31
1. جمهوری سردار سپه مایهٔ ننگ است
این صحبت اصلاح وطن‌نیست که جنگست
...
سرچشمهٔ «فین» از ملک‌الشعرا بهار قصیده 32
1. سرچشمهٔ «فین» بین که در آن آب روانست
نه آب روانست که جان است و روان است
...
دل من خواهی ای ترک از ملک‌الشعرا بهار قصیده 33
1. دل من خواهی ای ترک و ندانی که خطاست
از چو من عاشق دلباخته جان باید خواست
...
رسول گفت گرت دیدن از ملک‌الشعرا بهار قصیده 34
1. رسول گفت گرت دیدن خدای هواست
باولیای خدا بین که شان جمال خداست
...
هر حلقه که در آن زلف از ملک‌الشعرا بهار قصیده 35
1. هر حلقه که در آن زلف دوتاست
دام دگری بهر دل ماست
...