ای مردم دلخون وطن، از ملک‌الشعرا بهار قصیده 234
1. ای مردم دلخون وطن، دغدغه تا کی
چون شه ز وطن دل بکند، دل بکن از وی
...
خوش گفت این حدیث از ملک‌الشعرا بهار قصیده 235
1. خوش گفت این حدیث که شرطست کآدمی
گام آنچنان نهد که ننالد از او زمی
...
اجل پیام فرستاد از ملک‌الشعرا بهار قصیده 236
1. اجل پیام فرستاد سوی کشور ری
که گشت روز تو کوتاه و روزگار تو طی
...
ای سید عراقی شغلی از ملک‌الشعرا بهار قصیده 237
1. ای سید عراقی شغلی دگر نداری
یا دخلکی تراشی یا پولکی درآری
...
آشفت روز بر من، از ملک‌الشعرا بهار قصیده 238
1. آشفت روز بر من، از این رنج جان گزای
بخشای بر من ای شبِ آرام ِدیرپای !
...
هان ای فراخ عرصهٔ از ملک‌الشعرا بهار قصیده 239
1. هان ای فراخ عرصهٔ تهران چگونه‌ای
زبر درفش قائد ایران، چگونه‌ای
...
مردن اندر شجاعت از ملک‌الشعرا بهار قصیده 240
1. مردن اندر شجاعت ادبی
بهتر از چاپلوسی و جلبی
...
در طوف حبش دیدم از ملک‌الشعرا بهار قصیده 241
1. در طوف حبش دیدم دی موسولینی میگفت
کاین قطعه بدین خوبی مستعمره بایستی
...
گر که صدر اندر اصفهان از ملک‌الشعرا بهار قصیده 242
1. گر که صدر اندر اصفهان نبدی
اصفهان نیمهٔ جهان نبدی
...
ای ماه دو هفته یاد از ملک‌الشعرا بهار قصیده 243
1. ای ماه دو هفته یاد ما کردی
احسنت‌خوش آمدی صفاکردی
...
سوی لندن گذر ای از ملک‌الشعرا بهار قصیده 244
1. سوی لندن گذر ای پاک نسیم سحری
سخن از من بر گو به سر ادوارد گری
...
پیمان‌شکن نگار از ملک‌الشعرا بهار قصیده 245
1. پیمان‌شکن نگار من آن ترک لشکری
بگرفت خوی لشکری و شد ز من بری
...