چون به پشت آسمان‌پیما از ملک‌الشعرا بهار قصیده 210
1. چون به پشت آسمان‌پیما برآمد پای من
آسمانی گشت طبع آسمان‌پیمای من
خوشا فصل بهار و از ملک‌الشعرا بهار قصیده 211
1. خوشا فصل بهار و رود کارون
افق از پرتو خورشید گلگون
مرا دلی است ز دست از ملک‌الشعرا بهار قصیده 212
1. مرا دلی است ز دست زمانه غرقه به خون
هزار لعنت بر این زمانهٔ ملعون
هوشم ز سر پریده از ملک‌الشعرا بهار قصیده 213
1. هوشم ز سر پریده از ماجرای واگون
از دنگ‌دنگ واگون، از های‌های واگون
حاسدم دست خدیعت از ملک‌الشعرا بهار قصیده 214
1. حاسدم دست خدیعت برکشید از آستین
مر مرا افکند از چشم وزیر راستین
شد پارس یکی حلقهٔ از ملک‌الشعرا بهار قصیده 215
1. شد پارس یکی حلقهٔ گزین
شیراز بر آن حلقه چون نگین
آنچه کورش کرد و از ملک‌الشعرا بهار قصیده 216
1. آنچه کورش کرد و دارا و آنچه زردشت مهین
زنده گشت از همت فردوسی سحرآفرین
درود بر تو و فضل از ملک‌الشعرا بهار قصیده 217
1. درود بر تو و فضل و کمالت ای پوشکین
به طبع نازک و لطف خیالت ای پوشکین
در باغ تولیت دوش از ملک‌الشعرا بهار قصیده 218
1. در باغ تولیت دوش بودم روان به هرسو
آشفته و نظرباز، دیوانه و غزل‌گو
ترسم من از جهنم از ملک‌الشعرا بهار قصیده 219
1. ترسم من از جهنم و آتش‌فشان او
وان مالک عذاب و عمودگران او
مغز من اقلیم دانش، از ملک‌الشعرا بهار قصیده 220
1. مغز من اقلیم دانش، فکرتم بیدای او
سینه دریای هنر، دل گوهر یکتای او
فغان از این جهان از ملک‌الشعرا بهار قصیده 221
1. فغان از این جهان و ابتلای او
که مانده‌ام عجیب در بلای او