ای کسروی ای سفیه نادان از بهار قصیده 199
1. ای کسروی ای سفیه نادان
سرگشته تیه بغی و خذلان
همیشه لطف خدا باد یار پاکستان از بهار قصیده 200
1. همیشه لطف خدا باد یار پاکستان
به کین مباد فلک با دیار پاکستان
نامهات آورد اسکدار علی جان از بهار قصیده 201
1. نامهات آورد اسکدار علی جان
شاد شد از وی دل بهار علی جان
ای رخ میمونت آفتاب صفاهان از بهار قصیده 202
1. ای رخ میمونت آفتاب صفاهان
وی به وجود تو آب و تاب صفاهان
دل ز دل بردار اگر بایست دلبر داشتن از بهار قصیده 203
1. دل ز دل بردار اگر بایست دلبر داشتن
دل به دلبر کی رسد جز دل ز دل برداشتن
زبن شه نادان، امید ملکرانی داشتن از بهار قصیده 204
1. زبن شه نادان، امید ملکرانی داشتن
هست چون از دزد، چشم پاسبانی داشتن
خیز وطعنه برمه و پروین زن از بهار قصیده 205
1. خیز وطعنه برمه و پروین زن
در دل من آذر بر زین زن
جوان بخت و جهانآرایی ای زن از بهار قصیده 206
1. جوان بخت و جهانآرایی ای زن
جمال و زینت دنیایی ای زن
آتش کید آسمان سوخت تنم، دریغ من از بهار قصیده 207
1. آتش کید آسمان سوخت تنم، دریغ من
ز آب دو دیده، بیخ غم برنکنم، دریغ من
بر تختگاه تجرد سلطان نامورم من از بهار قصیده 208
1. بر تختگاه تجرد سلطان نامورم من
با سیرت ملکوتی در صورت بشرم من
ای خطهٔ ایران مهین، ای وطن من از بهار قصیده 209
1. ای خطهٔ ایران مهین، ای وطن من
ای گشته به مهر تو عجین جان و تن من
چون به پشت آسمانپیما برآمد پای من از بهار قصیده 210
1. چون به پشت آسمانپیما برآمد پای من
آسمانی گشت طبع آسمانپیمای من