تَمُرتاشا ز بیمهریت زارم از بهار قصیده 164
1. تَمُرتاشا ز بیمهریت زارم
زچونتودوستازخودشرمسارم
برخیزم و زندگی ز سر گیرم از بهار قصیده 165
1. برخیزم و زندگی ز سر گیرم
وین رنج دل از میانه برگیرم
غم زمانه به سختی گرفته دامانم از بهار قصیده 166
1. غم زمانه به سختی گرفته دامانم
ز بی وفایی این بخت سست پیمانم
تا بر زبر ری است جولانم از بهار قصیده 167
1. تا بر زبر ری است جولانم
فرسوده و مستمند و نالانم
دل من، شرح غم یار مکن گو نکنم از بهار قصیده 168
1. دل من، شرح غم یار مکن گو نکنم
آتش عشق پدیدار مکن گو نکنم
فتنهها آشکار میبینم از بهار قصیده 169
1. فتنهها آشکار میبینم
دستها توی کار میبینم
روز بگذشت و شب تیره بگستردادیم از بهار قصیده 170
1. روز بگذشت و شب تیره بگستردادیم
مسند از حجره به ایوان فکن ای نیکندیم
زلفت از مشگ، خط آراید بر صفحهٔ سیم از بهار قصیده 171
1. زلفت از مشگ، خط آراید بر صفحهٔ سیم
تا بدان، چشم تو را فتنه نماید تعلیم
زهی به کعبه، شرافتفزای رکن و حطیم از بهار قصیده 172
1. زهی به کعبه، شرافتفزای رکن و حطیم
زهی مقام تو فخر مقام ابراهیم
ما فقیران که روز در تعبیم از بهار قصیده 173
1. ما فقیران که روز در تعبیم
پادشاهان ملک نیمشبیم
یاد روزی کز برای دخل میدان ساختیم از بهار قصیده 174
1. یاد روزی کز برای دخل میدان ساختیم
از دغل سرمایه و از تزویر دکان ساختیم
نوبهار و رسم او ناپایدار است ای حکیم از بهار قصیده 175
1. نوبهار و رسم او ناپایدار است ای حکیم
گلشن طبع تو جاویدان بهار است ای حکیم