ناله ی مرغ قفس، گر بچمن گوش کند از آذر بیگدلی غزل 85
1. ناله ی مرغ قفس، گر بچمن گوش کند
غنچه از تنگدلی خنده فراموش کند
جانم، از جانان حکایت می‌کند از آذر بیگدلی غزل 86
1. جانم، از جانان حکایت می‌کند
عندلیب از گل روایت می‌کند
خو به جفا نگار من، کرده و بس نمی‌کند از آذر بیگدلی غزل 87
1. خو به جفا نگار من، کرده و بس نمی‌کند
یار کسی نمی‌شود، یاری کس نمی‌کند
مرغان اولی اجنحه، کاندر طیرانند از آذر بیگدلی غزل 88
1. مرغان اولی اجنحه، کاندر طیرانند
از حسرت مرغان قفس بیخبرانند
شب پره کو روز آفتاب نبیند از آذر بیگدلی غزل 89
1. شب پره کو روز آفتاب نبیند
روشنی دیده جز بخواب نبیند
با هم افسوس بتانی که در این ملک شهند از آذر بیگدلی غزل 90
1. با هم افسوس بتانی که در این ملک شهند
دست دادند که دستی بدل ما ننهند
کسی کز رشک نتواند که روزی با منت بیند از آذر بیگدلی غزل 91
1. کسی کز رشک نتواند که روزی با منت بیند
چه خواهد کرد اگر شب دست من در گردنت بیند؟!
گرت بخاک شهیدان گذار خواهد بود از آذر بیگدلی غزل 92
1. گرت بخاک شهیدان گذار خواهد بود
هزار چون منت امیدوار خواهد بود
یاد باد آنکه ز یاری منت عار نبود از آذر بیگدلی غزل 93
1. یاد باد آنکه ز یاری منت عار نبود
یار من بودی و کس غیر منت یار نبود
دوشم، به اهل بزم سر گفتگو نبود از آذر بیگدلی غزل 94
1. دوشم، به اهل بزم سر گفتگو نبود
من در خمار بودم و، می در سبو نبود
به حسرت مردم و، آخر ندیدم روی یار خود از آذر بیگدلی غزل 95
1. به حسرت مردم و، آخر ندیدم روی یار خود
سزای من که از اول نکردم فکر کار خود
از دلم داغ تمنای تو، مشکل برود؛ از آذر بیگدلی غزل 96
1. از دلم داغ تمنای تو، مشکل برود؛
مشکل این داغ پس از مرگ هم از دل برود