غزلیات در دیوان اشعار آذر بیگدلی

1 کشته ی عشقت ننالید از تو، آهی هم نکرد وقت جان دادن نزد حرفی، نگاهی هم نکرد

2 آنچه کردی، با چو من درویش، از جور ای پسر راست گویم، با گدایی پادشاهی هم نکرد

3 آنکه یک دم نیستم غافل ز یادش، دمبدم گر نکرد او یاد من، سهل است، گاهی هم نکرد

4 تا رخ خود را بکس ننماید آن ماه تمام بر نیامد شب ببامی، سیر ماهی هم نکرد!

1 دایه، کِت در مهد زر ای سیم‌تن می‌پرورد دشمن جانی برای جان من می‌پرورد

2 دلبری دارم که باشد تلخ‌کامی قسمتم زان حلاوت‌ها که در کنج دهن می‌پرورد

3 مهرپرور یوسفی دارم، که در کنعان حسن یوسفی، هر روز در چاه ذقن می‌پرورد

4 آن شه ترکان که دارد قد چو سرو و تن چو گل سرو در خفتان و، گل در پیرهن می‌پرورد!

1 یارم ز وفا چو دست گیرد از دست من آنچه هست گیرد

2 صیاد کسی است کو تواند صیدی که ز دام جست گیرد

3 مشکن دلم از جفا که ترسم بنیاد وفا شکست گیرد

4 از پا فگند که دست گیرد چون دست سبو بدست گیرد

1 روز محشر، که ز هر گوشه کسی برخیزد؛ همچو من کشته، ز کوی تو بسی برخیزد

2 نکند در دل اثر، نغمه ی مرغان چمن ناله یی کاش ز مرغ قفسی برخیزد

3 وا نشد از نفس صبح دلم، کی باشد کآهی از سینه ی صاحب نفسی برخیزد

4 محملش بینم و نالم که ز نالیدن من نشنود غیر چو بانگ جرسی برخیزد

1 ما را دگری جز سگ او یار نباشد او را اگر از یاری ما عار نباشد

2 چندان ستمم از تو خوش آید که چو پرسند از ضعف مرا قوت گفتار نباشد

3 میلت به پرستاری کس نیست، وگرنه کس نیست که از درد تو بیمار نباشد

4 فریاد، که در کوی تو از اهل وفا نیست یک نامه که در رخنه ی دیوار نباشد

1 دم مرگم، ز غم هجر غمی بیش نباشد گر تو را بینم و از عمر دمی بیش نباشد

2 هرگز از حسرتم آگاه نگردی، مگر آن دم که ز پا افتی و منزل قدمی بیش نباشد

3 زده زیبا صنمان گرد دلم حلقه و غافل که درین بتکده جای صنمی بیش نباشد

4 آنکه عادت بستم داده مرا، کاش نداند که ز ترک ستم او را ستمی بیش نباشد

1 چو رویت، لاله ی رنگین نباشد چو مویت، نافه یی در چین نباشد

2 مهی و، مه باین پرتو ندیدم؛ شهی و، شه باین تمکین نباشد!

3 غزالی کو چرد در خاک کویت عجب گر ناف او مشکین نباشد؟!

4 به مسکینان گرت بخشایشی هست بمسکینی من، مسکین نباشد!

1 خاکش، اگر ز دوری، بر باد رفته باشد آن یار نیست کش یار از یاد رفته باشد

2 با آنکه کشت خود را، از عشق خسرو، اما مشکل زیاد شیرین، فرهاد رفته باشد

3 ذوق اسیری آن مرغ داند که از پی صید روزی بآشیانش، صیاد رفته باشد

4 تا کی جفا، روزی اندیشه کن که ما را تا آسمان ز جورت فریاد رفته باشد

1 یار بهر خاطر اغیار زارم می‌کشد من به این خوش می‌کنم خاطر، که یارم می‌کشد

2 وعدهٔ وصلم به محشر می‌دهد، در زیر تیغ؛ می‌کشد، اما ز لطف امیدوارم می‌کشد

3 در قفس داغ فراق گل، جگر می‌سوزدم در چمن غوغای زاغ و نیش خارم می‌کشد

4 در وطن، ناسازی از اغیار، خونم می‌خورد؛ در غریبی، یاد یاران دیارم می‌کشد

1 آمد شب و، وقت یا رب آمد! یا رب چکنم؟ دگر شب آمد!

2 همسایه، شنید یا ربم را از یا رب من، به یارب آمد

3 ای دوست بگو بکویت امشب دشمن بکدام مطلب آمد؟!

4 کز راه هزار بدگمانی جانم صدبار بر لب آمد!