پندنامه عطار نیشابوری

1 از بلا نارسته گردی ای عزیز باز باید داشتن دست از دو چیز

2 رو تو دست ازنفس و دنیا باز دار تا بلاها را نباشد با تو کار

3 ور بحرص و آز گردی مبتلا با تو روی آرد ز هر سو صد بلا

4 آنکه نبود هیچ نقدش در میان هر کجا باشد بود اندر امان

1 فقر خود را پیش کس پیدا مکن محنت امروز را فردا مکن

2 مرترا آنکس که فردا جان دهد غم مخور آخر ترا یک نان دهد

3 تا بکی چون مور باشی دانه کش گر تو مردی فاقه رامردانه کش

4 بر توکل گر بود فیروزیت حق دهد مانند مرغان روزیت

1 چارچیزت بردهد از چار چیز نشنود این نکته جز اهل تمیز

2 هر که زو صادر شود این چارکار بیند آن چار دگر بی‌اختیار

3 هر که در پایان کاری ننگرد عاقبت روزی پشیمانی خورد

4 هر که نکند احتیاط کارها بر دلش آخر نشیند بارها

1 در جهان دانی که گردد معتبر آنکه او را باک نبود از خطر

2 کم کند با کس وفا این روزگار جور دار نیست‌اش با مهر کار

3 آنکه با تو روز غم می‌بست کار روز شادی هم بپرس‌اش زینهار

4 روز نعمت گر تو پردازی بکس روز محنت باشدت فریاد رس

1 هر کرا باشد سه خصلت در سرشت باشد آن کس بی شک از اهل بهشت

2 شکر در نعما و صبر اندر بلا می‌دهد آیینهٔ دل را جلا

3 هر که مستغفر بود اندر گناه حق زنار دوزخش دارد نگاه

4 هر که ترسد از آله خویشتن خواهد او عذر گناه خویشتن

1 نفس نتوان گشت الا با سه چیز چون بگویم یاد گیرش ای عزیز

2 خنجر خاموشی و شمشیر جوع نیزهٔ تنهایی و ترک هجوع

3 هرکه را نبود مرتب این سلاح نفس او هرگز نمی‌یابد فلاح

4 چونکه دل بی یاد اللهت بود دیو ملعون یار همراهت بود

1 چار چیز آمد نشان مدبری یادگیرش گر تو روشن خاطری

2 مدبری باشد بابله مشورت هم بجاهل دان سیم و زرت

3 هرکه پند دوستان نکند قبول در حقیقت مدبرست آن بوالفضول

4 هر که از دنیا نگیرد عبرتی هست از آن مدبر جهان را نفرتی

1 ای برادر گر تو هستی حق طلب جز بفرمان خدا مگشای لب

2 گر خبر داری زحی لایموت بر دهان خود بنه مهر سکوت

3 ای پسر پند و نصیحت گوش کن گر نجاتی بایدت خاموش کن

4 هر کرا گفتار بسیارش بود دل درون سینه بیمارش بود

1 هست فاسق را سه خصلت در نهاد باشد اول در دلش حب فساد

2 حرفه‌اش آزردن خلق خداست دور دارد خویش را از راه راست

1 ای برادر دار مهمان را عزیز تا بیابی رحمت از رحمن تو نیز

2 مؤمنی کو داشت مهمان را نکو حق گشاید باب رحمت را برو

3 هر کرا شد طبع از مهمان ملول از وی آزارد خدا و هم رسول

4 بندهٔ کو خدمت مهمان کند خویش را شایستهٔ رحمن کند