خسرونامه عطار نیشابوری

1 الا ای منطق طیر معانی زبان جملهٔ مرغان تو دانی

2 چو چندین میزنی بانگ و لاغیر بنطق آور سخن از منطق الطیر

3 بگو تا بلبل مست طبیعت کند بار دگر ساز صنیعت

4 چو زنجیر سخن درهم فتادست ز یک یک حلقه در درهم گشادست

1 الا ای سبز طاوس مقدّس ز سر سبزیت عکسی چرخ اطلس

2 زمین و آسمان گرد و بخارت کواکب بر طبق بهر نثارت

3 دو عالم گرچه عالی مینمودست دو چشمهای هستی تو بودست

4 چو عکس تست هر چیزی که هستند چو فیض تست هر نقشی که بستند

1 الا ای شهسوار رخش معنی بفکرت بحرگوهر بخش معنی

2 بهر گوهر که تو منظوم کردی جهانی سنگدل را موم کردی

3 چو تو موم آوری از سنگ خارا کنی از موم شمعی آشکارا

4 چنان پیدا کنی آن شمع روشن که از شمعت شود صد جمع روشن

1 یکی چابک کنیزک داشت کوچک که حسنا بود نام آن کنیزک

2 ببالا همچو سرو جویباری بلنجیدن چو کبک کوهساری

3 رخی چون ماه و زلفی همچو عنبر بری چون شیر و لعلی همچو شکر

4 چو چشم سوزنش کوچک دهانی بسان رشتهیی او را میانی

1 چه گلرخ دایه را جان داده میدید میان خاک و خون افتاده میدید

2 نبودش تاب آن بیداد و خواری برآورد از جهان فریاد و زاری

3 کتان سنبلی بر تن بدرّید چو گل بر خویش پیراهن بدرّید

4 ز خون نرگسش گل گشت هامون شد از شبرنگ چشمش خاک گلگون

1 الا ای شاخ طوبی شکل چونی چو شاخی می مکن این سرنگونی

2 بشرق وغرب بگذشته چو برقی ولیکن تو برون غرب و شرقی

3 تو در مشکوة حسنی چون چراغی چراغ شاخسار هشت باغی

4 چو از نور دو کونی چشم روشن ترا زیتونهٔ قدسست روغن

1 ز شهرآرای چون بگذشت یک ماه بسوی باغ شد یکماه آن شاه

2 برون از شهر باغی داشت خسرو که در خوبی بهشتش بود پس رو

3 کشیده سی چمن، در روضهٔ او فگنده گل، عرق در حوضهٔ او

4 چه حوضی، روشنی آفتابش گلابی در عرق اِستاده آبش

1 شبی خوشتر ز نوروز جوانی می صافی چو آب زندگانی

2 گل و خسرو فتاده هر دو سرمست بکش آورده پای و زلف در دست

3 سیه پوشیده زلف شبروگل شده شب همچو روز از پرتو گل

4 رخ چون روز آن دُرّ شب افروز شب تاریک روشن کرده چون روز