خسرونامه عطار نیشابوری

1 برامد نالهٔ کوس از در شاه بجوش آمد چو دریا کشور شاه

2 ز عالم، بانگ زرّین نای برخاست ز بانگ نای،‌دل از جای برخاست

3 جهان در زیر گرد ره نهان شد همه خاک زمین بر آسمان شد

4 بدین کردار، تاج پادشاهان سپه میراند تا دشت سپاهان

1 الا ای مرغ پیش اندیش چالاک ز دنیا چند خواهی برد خاشاک

2 غریبستان دنیا جای تو نیست قبای خاک بر بالای تو نیست

3 چو در بستان گل بشکفته داری چو در دریا دُر ناسفته داری

4 بسوی من ازان گل دستهیی آر مرا زان درّ موزون رستهٔ آر

1 بآخر خسرو از وی ره نشان خواست وداعش کرد و میشد بر نشان راست

2 چو القصه از آنجا درکشیدند بکوه و آب و جسری در رسیدند

3 دهی خوش بود صحرا و سر کوه دهی پر نعمت و خلقی بانبوه

4 سوی ده رفت با یاران بهم شاه بخواست از اهل ده یک مرد همراه

1 الا ال عندلیب شاخ بینش وشاق گلستان آفرینش

2 اگرچه در سپاهان و عراقی بترکی گوی قول بی نفاقی

3 چو در حلقت هزار آواز داری بترکی و بتازی راز داری

4 گلی داری بترکستان گرفتار بترکی لایقت زانست گفتار

1 چنین گفت او که کرد از وی روایت کسی کو بود راوی حکایت

2 که چون خسرو ز رنج و غم بیاسود همیشه شادمان و کامران بود

3 نیاسود از سرود رود ونخجیر نه از جام می و نز نغمهٔ زیر

4 بدینسان تا که شد بسیار سالش نیامد هیچ نقصان در کمالش

1 بگفت این وز پیش شاه برخاست وداعش کردو بهر راه برخاست

2 بآخر چون بترکستان رسید او سرای و قصر شاه چین بدید او

3 بسی درگرد آن منظرنگه کرد نشان آنجا که خواست آنجایگه کرد

4 ببود آنروز، تا شب گشت نزدیک کواکب روشن و شب گشت تاریک

1 الا ای هدهد زرّین پر عشق تویی نامه برو نام آور عشق

2 ببر این نامه و عزم سبا کن ولی افسر بنه منصب رها کن

3 چه میگویم سلیمانی چو برخاست اگر منصب کنی آید ترا راست

4 سلیمانت طلب داشت از جهانی که تو غایب شدی از وی زمانی

1 الا ای موی مشکین رنگ آخر شدم مویی نیم از سنگ آخر

2 الا ای مشکموی افتادهام من چو موی تو بروی افتادهام من

3 منم چون موی تو در چین نشسته تو در رومی کمر بر موی بسته

4 چو مویی گر رسم ای دوست با تو برون آیم چو موی از پوست با تو

1 چوصبح پرده در از پرده دم زد عروس عالم غیبی علم زد

2 دم عیسی از آن زد صبح خوش دم که بویی داشت از عیسی و مریم

3 چو شد از شمع این پیروزه گلشن جهان را چون چراغی چشم روشن

4 دو خادم دشمن شهزاده بودند وزو در سختیی افتاده بودند

1 زمانی بود گل چون ماه در میغ برشه رفت با کرباس و با تیغ

2 که خون من بریز اکنون بصد سوز که تا چون زنده مانم بیتو یک روز

3 بگفت این و هزار اشک جگر گون بمه بر ریخت و مه را کرد پرخون

4 چو گرد از چشم هر دم میسترد آب ز رود چشم گل پل را برد آب