خسرونامه عطار نیشابوری

1 الا ای روشنایی بخش بینش تویی گنج طلسم آفرینش

2 تویی گنج وجهان پرگوهر از تست سپهری و فلک پراختر از تست

3 ز گنج عشق گوهر بر جهان ریز شراب معرفت در حلق جان ریز

4 جهانی خلق را یکرنگ گردان جهان بر کور چشمان تنگ گردان

1 الا ای شاخ طوبی شکل چونی چو شاخی می مکن این سرنگونی

2 بشرق وغرب بگذشته چو برقی ولیکن تو برون غرب و شرقی

3 تو در مشکوة حسنی چون چراغی چراغ شاخسار هشت باغی

4 چو از نور دو کونی چشم روشن ترا زیتونهٔ قدسست روغن

1 فغان برداشت آن مسکین مکّار که زنهار، الا مان ای شاه، زنهار

2 بجان زنهار ده تا بازگویم که چون زنهار دادی راز گویم

3 شه زنهار ده، زنهار دادش دو گوش، آنگه سوی گفتار دادش

4 بدی میخواست گلرخ را از آن کار خود او ماند ای عجب در زیر این بار

1 یکی پیری که او در پشت خم داشت رگ و پی جمله بیرون شکم داشت

2 بسان دختری در پیش مادر شده چون مصلحان در زیر چادر

3 چو مادر دست در خنیاگری برد ازان دختر بناخن دختری برد

4 بسر ناخن ز زیر نیم چادر ده و دو پرده ظاهرکرد بر در

1 یکی صورت درآمد ماه پیکر نهاده همچو گردون پای بر سر

2 رخی مانند ماه آسمان داشت ولیک از پنج ماه نوفغان داشت

3 تپانچه بر رخ چون ماه میخورد چنان کز درد آن فریاد میکرد

4 چنان میتافت رویش از برون دست که از چستی بچنبر می برون جست

1 برامد نالهٔ کوس از در شاه بجوش آمد چو دریا کشور شاه

2 ز عالم، بانگ زرّین نای برخاست ز بانگ نای،‌دل از جای برخاست

3 جهان در زیر گرد ره نهان شد همه خاک زمین بر آسمان شد

4 بدین کردار، تاج پادشاهان سپه میراند تا دشت سپاهان

1 چنین گفت آنکه استاد جهان بود که در باب سخن صاحبقران بود

2 که چو شش ماه خسرو بود با گل بهردم عشرتش نوبود با گل

3 گهی با گل می گلفام خوردی گهی صد بوسه از گل وام کردی

4 گهی آن وام گل را بازدادی گهی گل را بهای ناز دادی

1 شبی خوشتر ز نوروز جوانی می صافی چو آب زندگانی

2 گل و خسرو فتاده هر دو سرمست بکش آورده پای و زلف در دست

3 سیه پوشیده زلف شبروگل شده شب همچو روز از پرتو گل

4 رخ چون روز آن دُرّ شب افروز شب تاریک روشن کرده چون روز

1 یکی طاوس فر بگرفته ماری چه ماری همچو کار افتاده زاری

2 تهی و قعر جان را دُر همی داد نی و خوشی چو شکّر پُر همی داد

3 نفس زد گرچه شخصش بی روان بود بسی نالید امّا بی زبان بود

4 بپاسخ بود بانگش بیست دربیست نبودش جان ولی از باد میزیست

1 بگفت این و دبیری را بفرمود که کلکش از عطارد گوی بربود

2 دبیر شاه چون بگرفت خامه بنام حق مزین کرد نامه

3 خداوندی که دور از چند و چونست دو عالم را بکلّی رهنمونست

4 جهانداری که این چرخ کهن ساخت خرد را دایهٔ طفل سخن ساخت