خسرونامه عطار نیشابوری

1 خدا را آنکه محبوب و حبیبست ابوالفضل زمان ابن الربیبست

2 دل و دین خواجه سعدالدّین که امروز دل اوست آفتاب عالم افروز

3 خراسان را وزارت داشت بابش ولی انداخت او تابرد آبش

4 چو ابراهیم ادهم ملک بگذاشت که او ملک خلافت یکجو انگاشت

1 الا ای کارفرمای معانی بگستر سایهٔ صاحب قرانی

2 چو داری عالم تحقیق در راه ز عالم آفرین توفیق در خواه

3 چو تودر وقت خود همتا نداری هنر داری چرا پیدا نیاری

4 چو در باب سخن صاحبقرانی چرا ای خوش زبان خامش زبانی

1 الا ای جوهر قدسی کجایی نه در عرش و نه در کرسی کجایی

2 نه در کونین و نه در عالمینی که سرگردان بین الاصبعینی

3 گرت نقدست دنیی دین توداری یکی دلدار برسیمین توداری

4 پس آن جامی که گویم این سخن دان تو آن می بیخودی خویشتن دان

1 الا ای بلبل دستان زننده گهی جان بخش و گه بر جان زننده

2 چو یوسف رویی و داودی آواز زبور عشق چون بلبل کن آغاز

3 چو در افسانهٔ گل بایدت بود هزار آوا چو بلبل بایدت بود

4 ز بلبل بیقراری بیش داری که شرح عشق گل در پیش داری

1 کنیزی بود قیصر را در ایوان که بودش مشتری هندوی دربان

2 نبودی آدمی در روم و بغداد بزیبایی آن حور پری زاد

3 لبش جان داروی دلبستگان بود مفرّح نامهٔدلخستگان بود

4 دهانش پر شکر چون نُقل دانی چگویم پستهٔ چون ناردانی

1 کنیزک را چو وقت مرگ آمد درخت عمر او بی برگ آمد

2 جهانش دستکاری خواست کردن طریق کژ نمایی راست کردن

3 هنوز آن روی چون گل ناشکفته گل او خواست شد در گل نهفته

4 چو مرگ آمد دلش برخاست از درد که شد خورشید عمرش ناگهان زرد

1 الا ای پیک باز تیز پرواز چو در عالم نداری یک هم آواز

2 دمی گر میزنی بر انجمن زن نفس بیخویشتن با خویشتن زن

3 چو یک همدم نمیبینم زمانیت که خواهد بود همدم در جهانیت

4 تو خود را تا ابد محرم تمامی که هم همخانه هم همدم تمامی

1 الا ای قمری مست خوش آواز ازین خاشاک دنیا خوی کن باز

2 چو هادی گشتهیی بگذار خانه چه خاشه میکشی بر آشیانه

3 تو تا این آشیان بر خاک دادی ز راه پنج حس خاشاک دادی

4 دمی طوبی لک، از زندان غدّار بسوی شاخ طوبی پربهنجار

1 بدایه گفت دل بر خود نهادم ز پیش زخم چشم بد فتادم

2 چو تو یارم شدی کارم برآمد متاعم را خریداری درآمد

3 چو کار افتاده شد دلدادهیی را بجانی باز خر شهزادهیی را

4 بر هرمز شو و چیزی درانداز مگر کاین در شود بر دست تو باز