باب چهل و هفتم: در معانیی كه تعلق به شمع دارد در مختارنامه عطار نیشابوری

1 ای دل دیدی که هر که شد زنده بمُرد جاوید خدای ماند ار بنده بمُرد

2 جان آتش و تن چوموم شمع است مرا چون موم بسوخت آتش سوزنده بمُرد

1 امروز منم عهد مصیبت بسته برخاسته دل میان خون بنشسته

2 چون شمع تنی سوخته جانی خسته امید گسسته اشک در پیوسته

1 مائیم ز غم سوخته خوش خوش چون شمع وز گریهٔ پیوسته مشوش چون شمع

2 نایافته نور صدق یک دم چون شمع گم کرده سررشته درآتش چون شمع

1 در خفیه بسوختم بسی بی آتش هرگز که چنین سوخت کسی بی آتش

2 آن میخواهم چو شمع در عمر دراز کز سینه برآرم نفسی بی آتش

1 چون نیست نصیبِ من به جز غمخواری موجود برای غم شدم پنداری

2 چون شمع اگر تنم بسوزد صد بار یک ذرّه ز پروانه نجویم یاری

1 تا چند روم که این ره کوته نیست وز هر سویی که راه جویم ره نیست

2 چون شمع میان آب و آتش شب و روز میسوزم و کس ز سوز من آگه نیست

1 پیوسته ز عشق جان و تن میسوزم در درد فراق خویشتن میسوزم

2 من خام طمع به صد هزاران زاری چون شمع میان پیرهن میسوزم

1 سر رفت به باد و من کله میدارم چشمم بشد و گوش به ره میدارم

2 در گریه و در گداز مانندهٔ شمع میسوزم و خویش را نگه میدارم

1 چون صبح به خنده یک نفس خرسندم چون ابر به گریه نیست کس مانندم

2 با خنده و گریهٔ کسم کاری نیست بر خود گریم چو شمع و برخود خندم

1 شمعم که ز خود نهان فرو میگریم میخندم و هر زمان فرو میگریم

2 بر گریهٔ من چو هیچ کس واقف نیست خوش خوش به درون جان فرو میگریم