باب چهل و هفتم: در معانیی كه تعلق به شمع دارد در مختارنامه عطار نیشابوری

1 جان بر گرهِ زلفِ تو آموخته گیر بی روی تو چشم از دو جهان دوخته گیر

2 دل را که چو پروانه به پای افتادست چون شمع اگر بسر برم سوخته گیر

1 از بس که ز غم سوختم ای شمع طراز چون شمع ز تو سوخته میمانم باز

2 کوتاه کنم سخن که مینتوان گفت غمهای دلم مگر به شبهای دراز

1 تادور فتادهام از آن نادره کار دل گشت به صد پاره و صد شد به هزار

2 من چون شمعم که در فراقِ رخِ یار شب میسوزم به روز میمیرم زار

1 دل در غم عشقِ دلفروزم همه شب وز آتش دل میان سوزم همه شب

2 هستم چو چراغ مرده تا شب همه روز وز سوز چو شمع تا به روزم همه شب

1 تا آتشِ عشقِ او برافروخت مرا در اشک چو شمع غرقه میسوخت مرا

2 عمری میگفت رخ به تو بنمایم چون رخ بنمود دیده بر دوخت مرا

1 در عشق چو شمع من به سوزم زنده در سوز بروی دلفروزم زنده

2 امشب همه گردِ من درآیند به جمع زیرا که چو شمع تا به روزم زنده

1 تا روی به روی دلفروز آوردیم چون شمع گداختیم و سوز آوردیم

2 بس شب که میان جمع اندوهگنان چون شمع به صد سوز به روز آوردیم

1 هر دل که ره چنان جمالی یابد گر خورشیدی بود زوالی یابد

2 با هجر بساختم که پروانه ز شمع ناکام بسوزد چو وصالی یابد

1 با دل گفتم که راه دلبر گیرم چون راه به پای شد ز سر درگیرم

2 واکنون که چو شمع ره به پای آوردم در سوز بمُردم چه ره از سر گیرم

1 امشب به صفت شمع دلفروزم من میگریم و میخندم و میسوزم من

2 ای صبح بدم که عمر شب خوش کندم زیرا که چو شمع زنده تا روزم من