باب چهل و هفتم: در معانیی كه تعلق به شمع دارد در مختارنامه عطار نیشابوری

1 بس آب که بگذشته ز سر از تو مراست بس آتش و خون که در جگر از تو مراست

2 در عشق تو یکتا صفتم لیک چو شمع در هر تویی سوز دگر از تو مراست

1 با عشق تو جان خویش در خواهم باخت با گریه بهم خون جگر خواهم باخت

2 گر میگریم چو شمع زیبنده مراست کز هر اشکی سری دگر خواهم باخت

1 ای در سر ذرّه ذرّه سودا از تو چون ذرّه هزار بی سر و پا از تو

2 مردی باید چو شمع دل پُر آتش وآنگاه چو شمع پای بر جا ازتو

1 تا چند ز سودای تو در سوز و گداز چون شمع آرم به روز شبهای دراز

2 تا کی ز تو بازمانم ای شمع طراز مانندهٔ طفل تشنه از پستان باز

1 خونی که ز تو درجگرم میگردد میجوشد و گردِ نظرم میگردد

2 چون شمع هزار اشک سرگردانی بر رخ ریزم که بر سرم میگردد

1 جان پیش رخت نثار خواهم آورد دل در غمت استوار خواهم آورد

2 چون شمع سری هزار خواهم آورد پیشت همه در کنار خواهم آورد

1 گه عشق توام چو شمع گرینده کند گه چون صبحم با لب پُر خنده کند

2 چون صبح اگرم زنده کنی زنده شوم گردن زدنم پیش رخت زنده کند

1 در عشق تو از نفع و ضرر نندیشم چون شمع ز سوزِ پا و سر نندیشم

2 چون هیچ دگر نیست مرا جز غم تو تا هست غمت چیزِ دگر نندیشم

1 جان روی دل افروزِ تُرا باید داشت دل ناوک دلدوزِ تُرا باید داشت

2 چون شمعم اگر هزار سر خواهد بود آن چندان سرسوزِ تُرا باید داشت

1 دل شمع تو شد به یک نفس مرده شود ور زنده شود جان به لب آورده شود

2 اشکی که ز سوز میفشانم چون شمع باز از دم سرد بر رخ افسرده شود