باب چهل و هفتم: در معانیی كه تعلق به شمع دارد در مختارنامه عطار نیشابوری

1 تن جز به هوای تو قدم مینزند جان جز به ثنای تو قلم مینزند

2 بیچاره دلم که همچو شمعی همه شب میسوزد و میگرید ودم مینزند

1 ای جان و دلم به جان و دل مولایت از جای شدم ز عشق یک یک جایت

2 تو شمعِ منی و منْت پروانه شدم جز سوخته سر میننهم بر پایت

1 بر خویش بسی چو شمع بگریسته‌ام تا بی‌تو چرا به خویش نگریسته‌ام

2 بی‌سوز تو چون شمع فرو مردم من چون شمع مگر ز سوز می‌زیسته‌ام

1 کارم که چو زلف تو مشوش دارم از دست بشد چگونه دل خوش دارم

2 گر چون شمعم پای بر آتش چه عجب زیرا که چو شمع سر در آتش دارم

1 ای رفته به آسمان نفیرم بی تو یک لحظه قرار مینگیرم بی تو

2 تو شمع منی بیا و میسوز مرا کان دم که نسوزیم بمیرم بی تو

1 هر لحظه در آتشِ غمم اندازی ور ناله کنم در عدمم اندازی

2 چون شمع اگر زار بگریم بر خویش در حال سر اندر قدمم اندازی

1 از آتشِ عشق چون تو جان افروزی چون شمع نفس نمیزنم بی سوزی

2 عمری است که بی تو جان من میسوزد آخر بر من دلت نسوزد روزی

1 ای کاش هزار موی بشکافتمی وز تو سرِ یک موی خبر یافتمی

2 گر عشق رخِ تو نیستی آتشِ صِرف چون شمع کی از سوزِ تو سر تافتمی

1 آن دل که چو موم نرمم آمدبی تو از بس که بسوخت شرمم آمد بی تو

2 تادیدهام از دور تُرا شمع توام زان در دهن آب گرمم آمد بی تو

1 در راه غمِ تو جسم و جوهر بنماند ره محو شد و رهرو و رهبر بنماند

2 من راه چگونه گیرم از سرکه چو شمع تا راه به پای برده شد سر بنماند