باب سی و پنجم: در صفت روی و زلف معشوق در مختارنامه عطار نیشابوری

1 آن ماه که سجده بُرد انجم او را تا کرد دل از دیدهٔ خود گم او را

2 از بس که گریست دیده در فرقت او ازدیده بشد صورت مردم او را

1 بی لعلِ لبش شکرستان میچکنم بی ماهِ رخش زحمتِ جان میچکنم

2 گویند: «جهان بر رخِ او باید دید» گر پیش آید رخش جهان میچکنم

1 بگشاده رخ و بسته قبا میآید سرمست به بازار چرا میآید

2 میآید و در پوست چو گل میخندد آری چه توان کرد مرا میآید

1 آن روز که روی دلستان نتوان دید از بینایی نام ونشان نتوان دید

2 او مردم چشم ماست چون میبرود شک نیست که بعد ازین جهان نتوان دید

1 شرطِ رَهِ عشق چیست، درخون گشتن همچون شمعی به فرق بیرون گشتن

2 از مشعلهٔ روی تو دلگرم شدن وز سلسلهٔ زلفِ تو مجنون گشتن

1 ای باد به سوی زلفِ آن یار بتاز کوتاه مکن دست از آن زلف دراز

2 آهم به سرِ زلفِ درازش برسان بوی جگر سوخته در مشک انداز

1 دوش آمد و بنشست به صد زیبایی برخاست ز زلفش این دلِ سودایی

2 میپیمودم زلفش و عقلم میگفت سودای سیاه است چه میپیمایی

1 از بادهٔ عشق تو خماری دارم وز هرچه نه عشقِ تو کناری دارم

2 می در مکش از من سرِ زلفِ تو که من با هر شکنِ زلفِ تو کاری دارم

1 دل، خستهٔ چشم ناوک انداز مدار جان بستهٔ آن زلفِ فسونساز مدار

2 شوریدهٔ زنجیر سرِ‌زلفِ توام زنجیر ز شوریدهٔ خود باز مدار

1 اول که به پیشِ خویشتن راهم داد صد وعدهٔ وصل گاه و بیگاهم داد

2 و آخر ز حیل پردهٔ کژ ساخت ز زلف یعنی که ترا پردهٔ کژ خواهم داد