باب سی و پنجم: در صفت روی و زلف معشوق در مختارنامه عطار نیشابوری

1 ای پیش تو سرو و ماه پیوسته رهی با قد چو سرو و با رخ همچو مهی

2 مه چهره و سرو قد بسی هست ولیک تابندهتر است ماه بر سروِ سهی

1 چون ماه، به قطع، آب روی تو نداشت یک ذرّه ز آفتاب روی تو نداشت

2 خورشید که جملهٔ جهان روشن از اوست شد زرد از آنکه تابِ روی تو نداشت

1 گر پرده ز روی دلستان برگیری هر پرده که هست در جهان برگیری

2 چون زندگی از عشق تو داریم همه وقت است که این بدعت جان برگیری

1 ای گم شده درحسنِ تو هر دیدهوری گوئی که ز حسنِ خود نداری خبری

2 خلقی به نظارهٔ تو میبینم مست تو از چه نظاره میکنی در دگری

1 تا دیده بر آن عارضِ گلگون افتاد چشمم ز سرشک چشمهٔ خون افتاد

2 هر راز که در پردهٔ دل پنهان بود باخونِ جگر ز دیده بیرون افتاد

1 گر در همه عمر آرزوئیم بوَد از وصلِ تو قدرِ سرِ موئیم بوَد

2 بی روی تو بر روی ازان میگریم تا پیشِ تو بو که آب روئیم بوَد

1 ای تُرک! دلم غاشیه بر دوش تو شد جانم ز جهان واله و مدهوش تو شد

2 بر سیمِ بناگوش تو چون جملهٔ خلق، در مینگرند، حلقه در گوش تو شد

1 تا حلقهٔ آن زلف مشوّش دیدم دل را به میانه در کشاکش دیدم

2 تا روی چوآتش تودیدم از دور دور از رویت به چشم آتش دیدم

1 در جنب رخت چو ماه میننماید میگردد و میکاهد و میافزاید

2 از غیرت روی همچو خورشید تو ماه دیرست که ماهتاب میپیماید

1 بی عشق تو زیستن دریغم آید جز از تو گریستن دریغم آید

2 چون نیست ز نازکی ترا تاب نظر در تو نگریستن دریغم آید