باب سی و پنجم: در صفت روی و زلف معشوق در مختارنامه عطار نیشابوری

1 گفتی که اگر میطلبی تدبیری هرچت باید بخواه بیتأخیری

2 زلفت خواهم ازانکه در میباید دیوانگی مرا چنان زنجیری

1 دل روی بدان زلفِ سرافراز آورد با هر شکن زلف تو صد راز آورد

2 روزی زسرِ زلفِ تو موئی سرتافت سودای تواش موی کشان باز آورد

1 گه لعلِ تو از قند دلم خواهد تافت گه زلفِ تو از بند دلم خواهد تافت

2 از زلفِ درازِ تو دلم میتابد تابش در ده چند دلم خواهد تافت

1 تا زلف ترا به خونِ دل، رای افتاد دل در سرِ زلفِ تو به صد جای افتاد

2 از بس که سرِ زلفِ تو کردند به خم دیدم که سرِ زلفِ تو در پای افتاد

1 در زلفِ تو صد حلقهٔ دیگرگون است هر حلقهٔ او تشنهٔ صدصد خون است

2 مینتوان گفت وصفِ زلفت چون است باری ز حساب عقل ما بیرون است

1 ای بیخبر از رنج و گرفتاری من شادم که تو خوشدلی به غمخواری من

2 تا غمزه به خونِ دلِ من بگشادی در زلف تو بسته است نگونساری من

1 گر کشته شوم کشته به نامِ تو شوم ور بندهٔ کس شوم غلام تو شوم

2 چون دست به دامِ زلفِ تو مینرسد هم آن بهتر که صیدِ دامِ تو شوم

1 چون نیست ز عقل ذرّهای توفیرم تا می چه کنم عقل، کمش میگیرم

2 دیوانگی عشقِ توام میباید تا بو که ز زلفِ تو رسد زنجیرم

1 تا زلفِ زره ورت به هم تافته شد گوئی که هزار نافه بشکافته شد

2 زنجیرِ سرِ طرهٔ مشکین رنگت از تابشِ خورشید رخت تافته شد

1 تا در سرِ زلفت خم و تاب افکندی این سوخته را دل به عذاب افکندی

2 از زلفِ سیاهِ تو جهان تیره از آنست کان زلفِ سیه بر آفتاب افکندی