باب ششم: در بیان محو شدۀ توحید و فانی در تفرید در مختارنامه عطار نیشابوری

1 چون وصل، غمم بر غمِ هجران بفزود بس درد که بر امید درمان بفزود

2 ازمعنی بینهایتم جان میکاست چون جمله یکی گشت مرا جان بفزود

1 تا چند ز اندیشه به جان خواهم گشت تا کی ز هوس گرد جهان خواهم گشت

2 از بس که درین جهان بدان نزدیکم گویی که ازین جهان در آن خواهم گشت

1 هرگاه که در پردهٔ راز آیم من در گرد دو کون پرده ساز آیم من

2 گویند کزان جهان کسی نامد باز هر روز به چند بار باز آیم من

1 چندان که ز عالم پس و پیشش دیدم آن خویش ندیدمش که خویشش دیدم

2 در عمر دراز آن چه بدیدم یک بار گویی که هزار بار بیشش دیدم

1 خواهی که ببینی تو به پیدایی راز خود را ز ورای عقل سودایی ساز

2 گویی تو که هرچه اندرو مینگرم چشمی است به صد هزار زیبایی باز

1 اینجا شکرم مگس فرو میگیرد صد واقعه پیش و پس فرو میگیرد

2 بنگر که به صحرا طلبد آنک او را در هر دو جهان نفس فرو میگیرد

1 هر روز حجاب بیقراران بیش است زان، درد من از قطرهٔ باران بیش است

2 زینجا که منم تا که بدانجا که منم دو کون چه باشد که هزاران بیش است

1 دایم ز طلب کردن خود در عجبم زیرا که زیادتست هر دم طلبم

2 کاریز همی کَنَم به دل در همه روز شب آب همی برم زهی روز و شبم!

1 زان روز که دل پردهٔ این راز شناخت از پردهٔ دل هزار آواز شناخت

2 در هر نوعی به فکر سی سال دوید تا آنگاهی که خویش را باز شناخت

1 در عشق مرا عقل شد و رای نماند جان نیز ز دست رفت و بر پای نماند

2 دی، مِه ز دو کون بود جولانگه فکر امروز،‌ببین که فکر را جای نماند