باب ششم: در بیان محو شدۀ توحید و فانی در تفرید در مختارنامه عطار نیشابوری

1 نقدی که مراست قیمتش هست بسی آنجا نرسد هیچ گدایی نفسی

2 گر هر دو جهان خصم من آیند به حکم هرگز نرسد به نقد من دست کسی

1 هر روز حجاب بیقراران بیش است زان، درد من از قطرهٔ باران بیش است

2 زینجا که منم تا که بدانجا که منم دو کون چه باشد که هزاران بیش است

1 ای آن که درین حبس جهان مانده‌ای در نیک و بد و سود و زیان مانده‌ای

2 من آنچه منم به سر‌ آن مشغولم تو آنچه نهای تو آن، در آن مانده‌ای

1 در محو دلم ز خویشتن مانَد باز در توحیدم حجاب افتد آغاز

2 کاری که مرا فتاد با آن دمساز کوتاه کنم قصه که کاریست دراز

1 از فوق، ورای آسمان بودم من وز تحت، زمین بیکران بودم من

2 عمریم جهان باز همی خواند به خویش چون در نگریستم جهان بودم من

1 در عشق نه پیدا و نه پنهانم من محوی عجبم نه جسم نه جانم من

2 فی الجمله نه کافر نه مسلمانم من در هر چه نگاه میکنم، آنم من

1 زان روز که آفتاب حضرت دیدیم ذرات دو کون را به قربت دیدیم

2 وان سیمرغی که عرش در سایهٔ اوست ما در پس کوه قاف قدرت دیدیم

1 زان گشت دلم خراب از هر ذرّه تا برخیزد نقاب از هر ذرّه

2 چون پرده براوفتاد دل در نگریست میتافت صد آفتاب از هر ذرّه

1 هرگاه که در پردهٔ راز آیم من در گرد دو کون پرده ساز آیم من

2 گویند کزان جهان کسی نامد باز هر روز به چند بار باز آیم من

1 چون دوست به دست روح، پیغامم داد بالای دو کون برد و آرامم داد

2 کاری که درون پرده انجامم داد از لطف برون پرده هم کامم داد