باب ششم: در بیان محو شدۀ توحید و فانی در تفرید در مختارنامه عطار نیشابوری

1 ای بس که چه دشوار و چه آسان مُردیم پیدا زادیم لیک پنهان مُردیم

2 جانی که بدو خلق جهان زنده شدند دیریست که تا ما زچنان جان مُردیم

1 در واقعهای سخت عجب افتادم گه می مردم صریح و گه میزادم

2 دانی ز چه خاست این همه فریادم کامد یادم آنچه نیاید یادم

1 آن وقت که گفتمی که ناشاد منم چون دانستم که بر چه بنیاد منم

2 در حلقهٔ نیست هست چون زنجیری در هم افتاده وانچه افتاده منم

1 تن، سایهٔ جان رنج پروردهٔ ماست جان، گنج تن بهم برآوردهٔ ماست

2 از سایهٔ خویش در حجابیم همه کز ما ما را سایهٔ ما پردهٔ ماست

1 آن مرغ عجب در آشیان کی گنجد وان ماه زمین در آسمان کی گنجد

2 آن دانه که در دل زمین افکندند گر شاخ زند در دو جهان کی گنجد

1 آن راز که پیوسته از آن میپرسم در جان من است و از جهان میپرسم

2 تا هیچ کسی برون نیاید بر من او در دل و از برون نشان میپرسم

1 دل سوختهٔ جمال او میبینم جان شیفتهٔ وصال او میبینم

2 چندان که درین دایره برمیگردم نقصان خود و کمال او میبینم

1 ما مذهبِ عشقِ روی آن مه داریم وز هرچه جزوست دست کوته داریم

2 گر درگه ما بسته شود در ره عشق در هر گامی هزاردرگه داریم

1 پیوسته حریفِ جان فزایم باید چون گوی ز خود بیسر و پایم باید

2 چون من همه وقتی همه جایی باشم ممکن نبود که هیچ جایم باید

1 بر خاک بسی نشستم از غمناکی تا وارستم ازین حجاب خاکی

2 ای بس که برفت جان من در پاکی تا درکش گشت چونی ادراکی