باب ششم: در بیان محو شدۀ توحید و فانی در تفرید در مختارنامه عطار نیشابوری

1 چون بحر وجود روی بنمود مرا موج آمد و باکنار زد زود مرا

2 در چاه حدوث کار کردم عمری چون آب برآمد همه بربود مرا

1 هر جان که چو جان من گرفتار آید پیوسته درین راه طلبکار آید

2 تا چند روم که هر نفس صد وادی از هر سویم همی پدیدار آید

1 در قلزمِ توحید دو عالم کم گیر هر چیز که هست قطرهای شبنم گیر

2 گر دامن من بماند در دست تو هم آنگاه به دست دامنم محکم گیر

1 ماییم بدین پردهٔ بیرونی در هر لحظه به صد گام دگرگونی در

2 اکنون به جهان به جامهٔ خونی در رفتیم به قعر بحر بیچونی در

1 در وادی عشق بیقراری است مرا سرمایهٔ این سلوک خواری است مرا

2 جاییست مرا مقام کانجا در سیر هر لحظه هزار ساله زاری است مرا

1 آنجا که منم هیچکس آنجا نرسد جز گرم روی همنفس آنجا نرسد

2 چون راند آنجا هم از آنجا خیزد بنشین که کس از پیش و پس آنجا نرسد

1 صد مرحله زان سوی خرد خواهم شد فارغ ز وجود نیک و بد خواهم شد

2 از زیبایی که در پس پرده منم ای بیخبران عاشق خود خواهم شد

1 کس را دیدی ز خود نفور افتاده در فرقت خویشتن صبور افتاده

2 فی الجمله اگر نشانِ ما میطلبی ماییم همه ز خویش دور افتاده

1 عمری دل من غرقهٔ خون آمده بود بر درگه عشق سرنگون آمده بود

2 از بس که زد این در وکسش درنگشاد او بود که از برون درون آمده بود

1 زآنروز که دل نه شادی و نه غم دید اقبال هزار ساله در یک دم دید

2 هرچند که خویش را به هستی کم دید عالم در خویش و خویش در عالم دید