باب ششم: در بیان محو شدۀ توحید و فانی در تفرید در مختارنامه عطار نیشابوری

1 زان روز که دل پردهٔ این راز شناخت از پردهٔ دل هزار آواز شناخت

2 در هر نوعی به فکر سی سال دوید تا آنگاهی که خویش را باز شناخت

1 گه عشق تو در میان جان دارم من گه جان ز غم تو بر میان دارم من

2 آن چیز که از عشق تو آن دارم من حقا که ز جان خود نهان دارم من

1 در قلزمِ توحید دو عالم کم گیر هر چیز که هست قطرهای شبنم گیر

2 گر دامن من بماند در دست تو هم آنگاه به دست دامنم محکم گیر

1 پیوسته حریفِ جان فزایم باید چون گوی ز خود بیسر و پایم باید

2 چون من همه وقتی همه جایی باشم ممکن نبود که هیچ جایم باید

1 صد مرحله زان سوی خرد خواهم شد فارغ ز وجود نیک و بد خواهم شد

2 از زیبایی که در پس پرده منم ای بیخبران عاشق خود خواهم شد

1 گاهی بیخود، بی سر و بی پا برویم گه بی همه اندر همه زیبا برویم

2 چندان که تو در خویش به عمری بروی در بی خویشی به یک نفس ما برویم

1 پیوسته دلم شیفتهٔ آن راز است زان راز شگرف جان من با ناز است

2 گر محو شود جهان نیاید بسته آن در که مرا به سوی جانان باز است

1 آن راز که پیوسته از آن میپرسم در جان من است و از جهان میپرسم

2 تا هیچ کسی برون نیاید بر من او در دل و از برون نشان میپرسم

1 تا شاگردم به قطع استادترم تا بندهتر ز جمله آزادترم

2 کاری است عجب کار من بی سر و بُن غمگین ترم آن زمان که دلشادترم

1 المنة للّه که نیم هر نفسی مشغول، چو خلقِ بیخبر، در هوسی

2 گر خصم شود هر دو جهانم ندهم با «دانمِ» خود «ندانمِ» هیچ کسی