باب ششم: در بیان محو شدۀ توحید و فانی در تفرید در مختارنامه عطار نیشابوری

1 امروز چو من شفیته و مجنون کیست بر خاک فتاده، با دلی پرخون، کیست

2 این خود نه منم، خدای میداند و بس تا آنگاهی که بودم و اکنون کیست

1 مرغ دل من ز بس که پرواز آورد عالم عالم، جهان جهان، راز آورد

2 چندان به همه سوی جهان بیرون شد کاین هر دو جهان به نقطهای باز آورد

1 ما را نه به شهر و نه به منزل کاری است کافتاده چو مرغ نیم بسمل کاری است

2 در پردهٔ پر عجایب دل کاری است با کس نتوان گفت که مشکل کاری است

1 مستم ز می عشق و خراب افتاده برخاسته دل بیخور و خواب افتاده

2 در دریایی که آنست در سینهٔ ما جان رفته و تن بر سر آب افتاده

1 زین راز که در سینهٔ ما میگردد وز گردش او چرخ دو تا میگردد

2 نه سر دانم ز پای نه پای ز سر کاندر سر و پا بیسر و پا میگردد

1 چون مرغِ دلم زین قفسِ تنگ برفت بینقش شد و چو نقش از سنگ برفت

2 در هر قدمی هزار عالم طی کرد در هر نفسی هزار فرسنگ برفت

1 هر روز ز چرخ بیش میخواهم گشت گاه از پس و گه ز پیش میخواهم گشت

2 با عالم و خلق عالمم کاری نیست گرد سر و پای خویش میخواهم گشت

1 زین پیش دم از سر جنون می‌زده‌ام وانگه قدم از چرا و چون می‌زده‌ام

2 عمری بزدم این در و چون بگشادند من خود ز درون، در برون می‌زده‌ام

1 من بیخبر از جان و تنم، اینت عجب! خود میباید خویشتنم، اینت عجب!

2 با خود آیم با دگری آمدهام گویی دگری است آنچه منم، اینت عجب!

1 چون سنگ وجود لعل شد کانم را در میبینم قطرهٔ بارانم را

2 برخاست دلم چنان که ننشیند باز از بس که فرو نشاندم جانم را