باب ششم: در بیان محو شدۀ توحید و فانی در تفرید در مختارنامه عطار نیشابوری

1 ما روی ز هر دو کون برتافته‌ایم بس سینهٔ دل به فکر بشکافته‌ایم

2 از پردهٔ هفتمین دل، یعنی جان بیرون ز دو کون، عالمی یافته‌ایم

1 زان روز که آفتاب حضرت دیدیم ذرات دو کون را به قربت دیدیم

2 وان سیمرغی که عرش در سایهٔ اوست ما در پس کوه قاف قدرت دیدیم

1 از فوق، ورای آسمان بودم من وز تحت، زمین بیکران بودم من

2 عمریم جهان باز همی خواند به خویش چون در نگریستم جهان بودم من

1 چون من نه منم چه جان و تن باشم و بس کان اولیتر که خویشتن باشم و بس

2 تا کی ز نبود و بود، چون در دو جهان گر باشم وگرنه، همه من باشم و بس

1 عمرم دایم ز روز و شب بیرون است مطلوب من از وُسْعِ طلب بیرون است

2 دانی تو که چیست در درونِ جانم چیزی عجب، از چیز عجب بیرون است

1 با هستی و نیستیم بیگانگیست کز هر دو شدن برون، ز مردانگیست

2 گر من ز عجایبی که در جان دارم دیوانه نمیشوم، ز دیوانگیست

1 المنة للّه که نیم هر نفسی مشغول، چو خلقِ بیخبر، در هوسی

2 گر خصم شود هر دو جهانم ندهم با «دانمِ» خود «ندانمِ» هیچ کسی

1 تا شاگردم به قطع استادترم تا بندهتر ز جمله آزادترم

2 کاری است عجب کار من بی سر و بُن غمگین ترم آن زمان که دلشادترم

1 چیزی است عجب در دل و جانم که مپرس مستغرق آن چیز چنانم که مپرس

2 زین هرچه که در کتابها میبینی من آن بندانم، این بدانم که مپرس

1 ما جوهر پاک خویش بشناخته‌ایم پیش از اجل این خانه بپرداخته‌ایم

2 از پوست برون رفتن و مرگ آزادیم کاین پوست به زندگانی انداخته‌ایم