باب ششم: در بیان محو شدۀ توحید و فانی در تفرید در مختارنامه عطار نیشابوری

1 در عالمِ پُر علم سفر خواهم کرد وز عالم پُر جهل گذر خواهم کرد

2 در دریایی که نُه فلک غرقهٔ اوست چو غوّاصان، قصد گهر خواهم کرد

1 از بس که دلم در بُنِ این قلزم گشت یک یک مویش زِ شور چون انجم گشت

2 دی داشتم از جهان زبانی و دلی امروز زبان گنگ شد و دل گم گشت

1 بستیم میان و خون دل بگشادیم پندار وجود خود ز سر بنهادیم

2 ما را چه کنی ملامت، ای دوست که ما در وادی بینهایتی افتادیم

1 زان روز که ما به زندگانی مُردیم گوی طلب از هزار عالم بُردیم

2 راهی که در او هزار هشیار بسوخت در مستی خویش و بیخودی بسپُردیم

1 روزی که به دریای فنا در تازم خود را به بُنِ قعر فرو اندازم

2 ای دوست مرا سیر ببین اینجا در کانجا هرگز کسی نیابد بازم

1 صعب است به ذرّهای نگاهی کردن زان ذرّه رهی نامتناهی کردن

2 جانان چو گشاده کرد بر جان آن راه گفتم: چه کنم گفت: چه خواهی کردن

1 تا عقل من از عقیله آزادی یافت دل غمگین شد ولیک جان شادی یافت

2 در دانایی هزار جهلش بفزود در نادانی هزار استادی یافت

1 در عشق دل من چو پریشانی گشت در پای آمد بیسر و سامانی گشت

2 هرچند برونِ پرده حیرانی بود چون رفت درونِ پرده سلطانی گشت

1 عمری به طلب در همه راهی گشتیم با شخصِ چو کوه، همچو کاهی گشتیم

2 از خانه برون رفته گدایی بودیم با خانه شدیم و پادشاهی گشتیم

1 روزی دو سه خانه در عدم باید داشت روزی دو سه دروجود هم باید داشت

2 اکنون ز وجود و از عدم آزادیم ما ما گشتیم از که غم باید داشت