باب ششم: در بیان محو شدۀ توحید و فانی در تفرید در مختارنامه عطار نیشابوری

1 نه سوختگی شناسم و نه خامی در مذهب من چه کام و چه ناکامی

2 گویی که به صد کسم نگه میدارند ورنه بپریدمی ز بیآرامی

1 آرام ز جانِ حاضرم میبینم جنبش ز دلِ مسافرم میبینم

2 چندان که سلوک میکنم در دل خویش نه اولِ خود نه آخرم میبینم

1 چون بادیهٔ عشق، مرا پیش آمد هر گامم ازو ز صد جهان بیش آمد

2 دل رفت و درین بادیه تک زد عمری خود بادیه او بود چو با خویش آمد

1 آن دم که چو بحر کل شود ذات مرا روزن گردد جملهٔ ذرات مرا

2 زان میسوزم، چو شمع، تا در ره عشق یک وقت شود جملهٔ اوقات مرا

1 یک قطرهٔ بحرم من و یک قطره نیم احول نیم و چو احولان غرّه نیم

2 گویی به زبان حال یک یک ذرّه فریاد همی کند که من ذرّه نیم

1 زان گشت دلم خراب از هر ذرّه تا برخیزد نقاب از هر ذرّه

2 چون پرده براوفتاد دل در نگریست میتافت صد آفتاب از هر ذرّه

1 هر یک ز دگر یک نگران میبینم بر عقل سبک سران گران میبینم

2 چیزی که به چشم دگران نتوان دید گویی که به چشم دگران میبینم

1 در عشق نه پیدا و نه پنهانم من محوی عجبم نه جسم نه جانم من

2 فی الجمله نه کافر نه مسلمانم من در هر چه نگاه میکنم، آنم من

1 در عشق وجود و عدمم یک سان است شادی و غم و بیش و کمم یک سان است

2 تا کی گویی که فصل خواهی یا وصل زین هر دو مپرس کاین همم یک سان است

1 در عالم عشق محو و ناچیز شدیم بالای مقام عقل و تمییز شدیم

2 گویی هر دم ز عالمی صد چندین بگذاشته و اهل عالمی نیز شدیم