عذر آوردن مرغان در منطق‌الطیر عطار نیشابوری

1 خسروی می‌شد به شهر خویش باز خلق شهر آرای می‌کردند ساز

2 هر کسی چیزی کز آن خویش داشت بهر آرایش همه در پیش داشت

3 اهل زندان را نبود از جزو و کل هیچ چیزی نیز الا بند و غل

4 هم سری چندی بریده داشتند هم جگرهای دریده داشتند

1 خواجه‌ای کز تخمهٔ اکاف بود قطب عالم بود و پاک اوصاف بود

2 گفت شب در خواب دیدم ناگهی بایزید و ترمدی را در رهی

3 هر دو دادندم به سبقت سروری پیش ایشان هر دو، کردم رهبری

4 بعد از آن تعبیر آن کردم تمام کز چه کردند آن دو شیخم احترام

1 دردم آخر که جان آمد به لب شیخ خرقان این چنین گفت ای عجب

2 کاشکی بشکافتندی جان من باز کردندی دل بریان من

3 پس به عالمیان نمودندی دلم شرح دادندی که درچه مشکلم

4 تا بدانندی که با دانای راز بت پرستی راست ناید، کژ مباز

1 بنده‌ای را خلعتی بخشید شاه بنده با خلعت برون آمد به راه

2 گرد ره بر روی او بنشسته بود باستین خلعت آن بسترد زود

3 منکری با شاه گفت ای پادشاه پاک کرد از خلعت تو گرد راه

4 شه بر آن بی‌حرمتی انکارکرد حالی آن سرگشته را بر دار کرد

1 داد از خود پیرتر کستان خبر گفت من دو چیزدارم دوست تر

2 آن یکی اسبست ابلق گام زن وین دگر یک نیست جز فرزند من

3 گر خبر یابم به مرگ این پسر اسب می‌بخشم به شکر این خبر

4 زانک می‌بینم که هستند این دو چیز چون دو بت در دیدهٔ جان عزیز

1 شیخ خرقانی که عرش ایوانش بود روزگاری شوق بادنجانش بود

2 مادرش از خشم شیخ آورد شور تا بدادش نیم بادنجان به زور

3 چون بخورد آن نیم بادنجان که بود سر ز فرزندش جدا کردند زود

4 چون درآمد شب، سر آن پاک‌زاد مدبری در آستان او نهاد

1 گفت ذو النون می‌شدم در بادیه بر توکل، بی‌عصا و زاویه

2 چل مرقع پوش را دیدم به راه جان بداده جمله بر یک جایگاه

3 شورشی در عقل بیهوشم فتاد آتشی در جان پر جوشم فتاد

4 گفتم آخر این چه کارست ای خدای سروران را چند اندازی ز پای

1 می‌ندانم هیچ‌کس در کون یافت دولتی کان سحرهٔ فرعون یافت

2 آن چه دولت بود کایشان یافتند آن زمان کان قوم ایمان یافتند

3 جان جداکردند ازیشان آن نفس هرگز این دولت نبیند هیچ کس

4 یک قدم در دین نهادند آن زمان پس دگر بیرون نهادند از جهان

1 گفت یوسف را چو می‌بفروختند مصریان از شوق او می‌سوختند

2 چون خریداران بسی برخاستند پنج ره هم سنگ مشکش خواستند

3 زان زنی پیری به خون آغشته بود ریسمانی چند در هم رشته بود

4 در میان جمع آمد در خروش گفت ای دلال کنعانی فروش

1 آن یکی دانم ز بی‌خویشی خویش ناله می‌کردی ز درویشی خویش

2 گفتش ابرهیم ادهم ای پسر فقر تو ارزان خریدستی مگر

3 مرد گفتش کاین سخن ناید به کار کس خرد درویشی آنگه شرم‌دار

4 گفت من باری به جان بگزیده‌ام پس به ملک عالمش بخریده‌ام