عذر آوردن مرغان در منطق‌الطیر عطار نیشابوری

1 داد از خود پیرتر کستان خبر گفت من دو چیزدارم دوست تر

2 آن یکی اسبست ابلق گام زن وین دگر یک نیست جز فرزند من

3 گر خبر یابم به مرگ این پسر اسب می‌بخشم به شکر این خبر

4 زانک می‌بینم که هستند این دو چیز چون دو بت در دیدهٔ جان عزیز

1 گفت ذو النون می‌شدم در بادیه بر توکل، بی‌عصا و زاویه

2 چل مرقع پوش را دیدم به راه جان بداده جمله بر یک جایگاه

3 شورشی در عقل بیهوشم فتاد آتشی در جان پر جوشم فتاد

4 گفتم آخر این چه کارست ای خدای سروران را چند اندازی ز پای

1 محتسب آن مرد را می‌زد به زور مست گفت ای محتسب کم کن تو شور

2 زانک کز نام حرام این جایگاه مستی آوردی و افکندی ز راه

3 بودیی تو مست‌تر از من بسی لیک آن مستی نمی‌بیند کسی

4 در جفای من مرو زین بیش نیز داد بستان اندکی از خویش نیز

1 در بر شیخی سگی می‌شد پلید شیخ از آن سگ هیچ دامن در نچید

2 سایلی گفت ای بزرگ پاک باز چون نکردی زین سگ آخر احتراز

3 گفت این سگ ظاهری دارد پلید هست آن در باطن من ناپدید

4 آنچ او را هست بر ظاهر عیان این دگر را هست در باطن نهان

1 می‌شد آن سقا مگر آبی به کف دید سقایی دگر در پیش صف

2 حالی این یک آب در کف آن زمان پیش آن یک رفت و آبی خواست از آن

3 مرد گفتش ای ز معنی بی‌خبر چون تو هم این آب داری خوش بخور

4 گفت هین آبی ده‌ای بخرد مرا زانکه دل بگرفت از آن خود مرا

1 حق تعالی گفت با موسی به راز کاخر از ابلیس رمزی جوی باز

2 چون بدید ابلیس را موسی به راه گشت از ابلیس موسی رمزخواه

3 گفت دایم یاددار این یک سخن من مگو تا تو نگردی همچومن

4 گر به مویی زندگی باشد ترا کافری نه بندگی باشد ترا

1 رابعه گفتی که ای دانای راز دشمنان را کار دنیا می‌بساز

2 دوستان را آخرت ده بردوام زانک من زین کار آزادم مدام

3 گر ز دنیا و آخرت مفلس شوم کم غمم گر یک دمت مونس شوم

4 بس بود این مفلسی از تو مرا زانک دایم تو بسی از تو مرا

1 بود مستی سخت لایعقل، خراب آب کارش برده کلی کار آب

2 درد وصاف از بس که در هم خورده بود از خرابی پا و سر گم کرده بود

3 هوشیاری را گرفت از وی ملال پس نشاند آن مست را اندر جوال

4 برگرفتش تا برد با جای خویش آمدش مستی دگر در راه پیش

1 صوفیی را گفت مردی نامدار کای اخی چون می‌گذاری روزگار

2 گفت من در گلخنی‌ام مانده خشک لب ، تر دامنی‌ام مانده

3 گردهٔ نشکستم اندر گلخنم تا که نشکستند آنجا گردنم

4 گر تو در عالم خوشی جویی دمی خفتهٔ یا باز می‌گویی همی

1 یک شبی محمود دل پر تاب شد میهمان رند گلخن تاب شد

2 رند بر خاکسترش بنشاند خوش ریزه در گلخن همی‌افشاند خوش

3 خشک نانی پیش او آورد زود دست بیرون کرد شاه و خورد زود

4 گفت آخر گلخنی امشب ز من عذر خواهد من سرش برم ز تن