عذر آوردن مرغان در منطق‌الطیر عطار نیشابوری

1 گفت چون سقراط در نزع اوفتاد بود شاگردیش، گفت ای اوستاد

2 چون کفن سازیم، تن پاکت کنیم در کدامین جای در خاکت کنیم

3 گفت اگر تو باز یابیم ای غلام دفن کن هر جا که خواهی والسلام

4 من چو خود را زنده در عمری دراز پی نبردم، مرده کی یا بی تو باز

1 آن عزیزی گفت شد هفتاد سال تا ز شادی می‌کنم و از ناز حال

2 کین چنین زیبا خداوندیم هست با خداوندیش پیوندیم هست

3 چون تو مشغولی بجویایی عیب کی کنی شادی به زیبایی غیب

4 عیب جویا، تو به چشم عیب بین کی توانی بود هرگز غیب بین

1 بود مجنونی عجب در کوه سار با پلنگان روز و شب کرده قرار

2 گاه گاهش حالتی پیدا شدی گم شدی در خود کسی کانجا شدی

3 بیست روز آن حالتش برداشتی حالت او حال دیگر داشتی

4 بیست روز از صبح دم تا وقت شام رقص می‌کردی و برگفتی مدام

1 غازیی از کافری بس سرفراز خواست مهلت تا که بگزارد نماز

2 چون بشد غازی نماز خویش کرد بازآمد جنگ هر دم بیش کرد

3 بود کافر را نمازی زان خویش مهل خواست او نیز بیرون شد ز پیش

4 گوشه‌ای بگزید کافر پاک‌تر پس نهاد او سوی بت بر خاک سر

1 چون برفت از دار دنیا بایزید دید در خوابش مگر آن شب مرید

2 پس سؤالش کرد کای شایسته پیر چون ز منکر درگذشتی وز نکیر

3 گفت چون کردند آن دو نامدار از من مسکین سؤال از کردگار

4 گفتم ایشان را که نبود زین سؤال نه شما را نه مرا هرگز کمال

1 وقت مردن بوعلی رودبار گفت جانم بر لب آمد ز انتظار

2 آسمان را در همه بگشاده‌اند در بهشتم مسندی بنهاده‌اند

3 همچو بلبل قدسیان خوش سرای بانگ می‌دارند کای عاشق درآی

4 شکر می‌کن پس به شادی می‌خرام زانک هرگز کس ندیدست این مقام

1 می‌ندانم هیچ‌کس در کون یافت دولتی کان سحرهٔ فرعون یافت

2 آن چه دولت بود کایشان یافتند آن زمان کان قوم ایمان یافتند

3 جان جداکردند ازیشان آن نفس هرگز این دولت نبیند هیچ کس

4 یک قدم در دین نهادند آن زمان پس دگر بیرون نهادند از جهان

1 خواجه زنگی را غلامی چست بود دست پاک از کار دنیا شست بود

2 جملهٔ شب آن غلام پاک باز تا به وقت صبح می‌کردی نماز

3 خواجه گفتش ای غلام کارکن شب چو برخیزی مرا بیدار کن

4 تا وضو سازم کنم با تو نماز آن غلام او را جوابی داد باز

1 بود درویشی ز فرط عشق زار وز محبت همچو آتش بی‌قرار

2 هم ز تفت عشق جانش سوخته هم ز تاب جان زفانش سوخته

3 آتش از جان در دلش افتاده بود مشکلی بس مشکلش افتاده بود

4 در میان راه می‌شد بی‌قرار می‌گریست و این سخن می‌گفت زار

1 پاک دینی گفت آن نیکوترست مبتدی را کو به تاریکی درست

2 تا به کلی گم شود در بحر جود پس نماند هیچ رشدش در وجود

3 زانک چیزی گر برو ظاهر شود غره گردد وان زمان کافر شود

4 آنچ در تست از حسد و از خشم تو چشم مردان بیند اونه چشم تو