عذر آوردن مرغان در منطق‌الطیر عطار نیشابوری

1 چون زلیخا حشمت واعزاز داشت رفت یوسف را به زندان بازداشت

2 با غلامی گفت بنشان این دمش پس بزن پنجاه چوب محکمش

3 بر تن یوسف چنان بازو گشای کین دم آهش بشنوم از دور جای

4 آن غلام آمد بسی کارش نداد روی یوسف دید دل بارش نداد

1 بوعلی طوسی که پیر عهد بود سالک وادی جد و جهد بود

2 آن چنان جا کو به ناز و عز رسید من ندانم هیچکس هرگز رسید

3 گفت فردا اهل دوزخ زار زار اهل جنت را بپرسند آشکار

4 کز خوشی جنت و ذوق وصال حال خود گویید با ما حسب حال

1 یک شبی خفاش گفت از هیچ باب یک دمم چون نیست چشم آفتاب

2 می‌شوم عمری به صد بیچارگی تا بباشم گم درو یک بارگی

3 چشم بسته می‌روم در سال و ماه عاقبت آخر رسم آن جایگاه

4 تیز چشمی گفت ای مغرور مست ره ترا تا او هزاران سال هست

1 راه بینی بود بس عالی نفس هرگز او شربت نخورد از دست کس

2 سایلی گفت ای به حضرت نسبتت چون به شربت نیست هرگز رغبتت

3 گفت مردی بینم استاده زبر تا که شربت باز گیرد زودتر

4 با چنین مردی موکل بر سرم زهر من باشد اگر شربت خورم

1 آن یکی دانم ز بی‌خویشی خویش ناله می‌کردی ز درویشی خویش

2 گفتش ابرهیم ادهم ای پسر فقر تو ارزان خریدستی مگر

3 مرد گفتش کاین سخن ناید به کار کس خرد درویشی آنگه شرم‌دار

4 گفت من باری به جان بگزیده‌ام پس به ملک عالمش بخریده‌ام

1 احمد حنبل امام عصر بود شرح فضل او برون از حصر بود

2 چون ز فکر و علم خالی آمدی زود پیش بشر حافی آمدی

3 گر کسی در پیش بشرش یافتی در ملامت کردنش بشتافتی

4 گفت آخر تو امام عالمی از تو داناتر نخیزد آدمی

1 هندوان را پادشاهی بود پیر شد مگر در لشگر محمود اسیر

2 چون بر محمود بردندش سپاه شد مسلمان عاقبت آن پادشاه

3 هم نشان آشنایی یافت او وز دو عالم هم جدایی یافت او

4 بعد از آن در خیمهٔ تنها نشست دل ازو برخاست ، در سودا نشست

1 خورد عیسی آبی از جویی خوش آب بود طعم آب خوشتر از جلاب

2 آن یکی زان آب خم پر کرد و رفت عیسی نیز از خم آبی خورد و رفت

3 شد ز آب خم همی تلخش دهان باز گردید و عجایب ماند از آن

4 گفت یا رب آب این خم و آب جوی هر دو یک آبست، سر این بگوی

1 نایبی را چون اجل آمد فراز زو یکی پرسید کای در عین راز

2 حال تو چونست وقت پیچ پیچ گفت حالم می‌بنتوان گفت هیچ

3 بار پیمودم همه عمرتمام عاقبت با خاک رفتم والسلام

4 نیست درمان مرگ را جز مرگ بوی ریختن دارد بزاری برگ و روی

1 پیش تابوت پدر می‌شد پسر اشک می‌بارید و می‌گفت ای پدر

2 این چنین روزی که جانم کرد ریش هرگزم نامد به عمر خویش پیش

3 صوفیی گفت آنک او بودت پدر هرگزش این روز هم نامد به سر

4 نیست کاری کان پسر را اوفتاد کار بس مشکل پدر را اوفتاد