عذر آوردن مرغان در منطق‌الطیر عطار نیشابوری

1 بود آن دیوانه خون از دل چکان زانک سنگ انداختندش کودکان

2 رفت آخر تا به کنج گلخنی بود اندر کنج گلخن روزنی

3 شد از آن روزن تگرگی آشکار بر سردیوانه آمد در نثار

4 چون تگرگ از سنگ می‌نشناخت باز کرد بیهوده زبان خود دراز

1 واسطی می‌رفت سرگردان شده وز تحیر بی سرو سامان شده

2 چشم برگور جهودانش اوفتاد پس نظر زانجا بپیشانش اوفتاد

3 این جهودان، گفت معذورند نیک این بنتوان با کسی گفتن ولیک

4 این سخن از وی کس قاضی شنید خشمگین او را بر قاضی کشید

1 چون برفت از دار دنیا بایزید دید در خوابش مگر آن شب مرید

2 پس سؤالش کرد کای شایسته پیر چون ز منکر درگذشتی وز نکیر

3 گفت چون کردند آن دو نامدار از من مسکین سؤال از کردگار

4 گفتم ایشان را که نبود زین سؤال نه شما را نه مرا هرگز کمال

1 بود درویشی ز فرط عشق زار وز محبت همچو آتش بی‌قرار

2 هم ز تفت عشق جانش سوخته هم ز تاب جان زفانش سوخته

3 آتش از جان در دلش افتاده بود مشکلی بس مشکلش افتاده بود

4 در میان راه می‌شد بی‌قرار می‌گریست و این سخن می‌گفت زار

1 یک شبی محمود دل پر تاب شد میهمان رند گلخن تاب شد

2 رند بر خاکسترش بنشاند خوش ریزه در گلخن همی‌افشاند خوش

3 خشک نانی پیش او آورد زود دست بیرون کرد شاه و خورد زود

4 گفت آخر گلخنی امشب ز من عذر خواهد من سرش برم ز تن

1 می‌شد آن سقا مگر آبی به کف دید سقایی دگر در پیش صف

2 حالی این یک آب در کف آن زمان پیش آن یک رفت و آبی خواست از آن

3 مرد گفتش ای ز معنی بی‌خبر چون تو هم این آب داری خوش بخور

4 گفت هین آبی ده‌ای بخرد مرا زانکه دل بگرفت از آن خود مرا

1 شیخ بوبکر نشابوری به راه با مریدان شد برون از خانقاه

2 شیخ بر خر بود بی‌اصحابنا کرد ناگه خر مگر بادی رها

3 شیخ را زان باد حالت شد پدید نعره‌ای زد، جامه بر هم می‌درید

4 هم مریدان هم کسی کان دید ازو هیچ کس فی الجمله نپسندید ازو

1 حق تعالی گفت با موسی به راز کاخر از ابلیس رمزی جوی باز

2 چون بدید ابلیس را موسی به راه گشت از ابلیس موسی رمزخواه

3 گفت دایم یاددار این یک سخن من مگو تا تو نگردی همچومن

4 گر به مویی زندگی باشد ترا کافری نه بندگی باشد ترا

1 پاک دینی گفت آن نیکوترست مبتدی را کو به تاریکی درست

2 تا به کلی گم شود در بحر جود پس نماند هیچ رشدش در وجود

3 زانک چیزی گر برو ظاهر شود غره گردد وان زمان کافر شود

4 آنچ در تست از حسد و از خشم تو چشم مردان بیند اونه چشم تو

1 در بر شیخی سگی می‌شد پلید شیخ از آن سگ هیچ دامن در نچید

2 سایلی گفت ای بزرگ پاک باز چون نکردی زین سگ آخر احتراز

3 گفت این سگ ظاهری دارد پلید هست آن در باطن من ناپدید

4 آنچ او را هست بر ظاهر عیان این دگر را هست در باطن نهان