عذر آوردن مرغان در منطق‌الطیر عطار نیشابوری

1 گفت چون محمود شاه خسروان رفت از غزنین به حرب هندوان

2 هندوان را لشگری انبوه دید دل از آن انبوه پر اندوه دید

3 نذر کرد آن روز شاه دادگر گفت اگر یابم برین لشگر ظفر

4 هر غنیمت کافتدم این جایگاه جمله برسانم به درویشان راه

1 گفت شیخ مهنه را آن پیرزن دلخوشی را هین دعایی ده به من

2 می‌کشیدم بی‌مرادی پیش ازین می‌نیارم تاب اکنون بیش ازین

3 گر دعای خوش دلی آموزیم بی‌شک آن وردی بود هر روزیم

4 شیخ گفتش مدتی شد روزگار تا گرفتم من پس زانو حصار

1 خاست اندر مصر قحطی ناگهان خلق می‌مردند و می‌گفتند نان

2 جملهٔ ره خلق بر هم مرده بود نیم زنده مرده را می‌خورده بود

3 از قضا دیوانه چون آن بدیدای خلق می‌مردند و نامد نان پدید

4 گفت ای دارندهٔ دنیا و دین چون نداری رزق کمترآفرین

1 در خراسان بود دولت بر مزید زانک پیدا شد خراسان را عمید

2 صد غلامش بود ترک ماه روی سرو قامت، سیم ساعد، مشک بوی

3 هر یکی در گوش دری شب‌فروز شب شده در عکس آن در همچو روز

4 با کلاه شفشه و با طوق زر سر به سر سیمن برو زرین سپر

1 عابدی بودست در وقت کلیم در عبادت بود روز و شب مقیم

2 ذرهٔ ذوق و گشایش می‌نیافت ز آفتاب سینه تابش می‌نیافت

3 داشت ریشی بس نکو آن نیک مرد گاه گاهی ریش خود را شانه کرد

4 مرد عابد دید موسی را ز دور پیش او شد کای سپه سالار طور

1 صوفیی چون جامه شستی گاه گاه میغ کردی جملهٔ عالم سیاه

2 جامه چون پر شوخ شد یک بارگی گرچه بود از میغ صد غم خوارگی

3 از پی اشنان سوی بقال شد میغ پیدا آمد و آن حال شد

4 مرد گفت ای میغ چون گشتی پدید رو که مویزم همی باید خرید

1 شیخ خرقانی که عرش ایوانش بود روزگاری شوق بادنجانش بود

2 مادرش از خشم شیخ آورد شور تا بدادش نیم بادنجان به زور

3 چون بخورد آن نیم بادنجان که بود سر ز فرزندش جدا کردند زود

4 چون درآمد شب، سر آن پاک‌زاد مدبری در آستان او نهاد

1 ده برادر قحطشان کرده نفور پیش یوسف آمدند از راه دور

2 از سر بی‌چارگی گفتند حال چاره‌ای می‌خواستند از تنگ حال

3 روی یوسف بود در برقع نهان پیش یوسف بود طاسی آن زمان

4 دست زد بر طاس یوسف آشکار طاسش اندر ناله آمد زار زار

1 هست ققنس طرفه مرغی دلستان موضع این مرغ در هندوستان

2 سخت منقاری عجب دارد دراز همچونی در وی بسی سوراخ باز

3 قرب صد سوراخ در منقاراوست نیست جفتش، طاق بودن کار اوست

4 هست در هر ثقبه آوازی دگر زیر هر آواز او رازی دگر

1 بود در کاریز بی‌سرمایه‌ای عاریت بستد خر از همسایه‌ای

2 رفت سوی آسیا و خوش بخفت چون بخفت آن مرد حالی خر برفت

3 گرگ آن خر را بدرید و بخورد روز دیگر بود تاوان خواست مرد

4 هر دو تن می‌آمدند از ره دوان تا بنزد میر کاریز آن زمان