عذر آوردن مرغان در منطق‌الطیر عطار نیشابوری

1 عابدی بودست در وقت کلیم در عبادت بود روز و شب مقیم

2 ذرهٔ ذوق و گشایش می‌نیافت ز آفتاب سینه تابش می‌نیافت

3 داشت ریشی بس نکو آن نیک مرد گاه گاهی ریش خود را شانه کرد

4 مرد عابد دید موسی را ز دور پیش او شد کای سپه سالار طور

1 داشت ریشی بس بزرگ آن ابلهی غرقه شد در آب دریا ناگهی

2 دیدش از خشکی مگر مردی سره گفت از سر برفکن آن تو بره

3 گفت نیست آن تو به ره، ریش منست نیست خود این ریش، تشویش منست

4 گفت احسنت اینت ریش و اینت کار تو فروده اینت خواهد کشت زار

1 صوفیی چون جامه شستی گاه گاه میغ کردی جملهٔ عالم سیاه

2 جامه چون پر شوخ شد یک بارگی گرچه بود از میغ صد غم خوارگی

3 از پی اشنان سوی بقال شد میغ پیدا آمد و آن حال شد

4 مرد گفت ای میغ چون گشتی پدید رو که مویزم همی باید خرید

1 بود مجنونی عجب در کوه سار با پلنگان روز و شب کرده قرار

2 گاه گاهش حالتی پیدا شدی گم شدی در خود کسی کانجا شدی

3 بیست روز آن حالتش برداشتی حالت او حال دیگر داشتی

4 بیست روز از صبح دم تا وقت شام رقص می‌کردی و برگفتی مدام

1 آن عزیزی گفت شد هفتاد سال تا ز شادی می‌کنم و از ناز حال

2 کین چنین زیبا خداوندیم هست با خداوندیش پیوندیم هست

3 چون تو مشغولی بجویایی عیب کی کنی شادی به زیبایی غیب

4 عیب جویا، تو به چشم عیب بین کی توانی بود هرگز غیب بین

1 بود مستی سخت لایعقل، خراب آب کارش برده کلی کار آب

2 درد وصاف از بس که در هم خورده بود از خرابی پا و سر گم کرده بود

3 هوشیاری را گرفت از وی ملال پس نشاند آن مست را اندر جوال

4 برگرفتش تا برد با جای خویش آمدش مستی دگر در راه پیش

1 بود مردی شیردل خصم افکنی گشت عاشق پنج سال او بر زنی

2 داشت بر چشم آن زن همچون نگار یک سر ناخن سپیدی آشکار

3 زان سپیدی مرد بودش بی‌خبر گرچه بسیاری برافکندی نظر

4 مرد عاشق چون بود در عشق زار کی خبر یابد ز عیب چشم یار

1 محتسب آن مرد را می‌زد به زور مست گفت ای محتسب کم کن تو شور

2 زانک کز نام حرام این جایگاه مستی آوردی و افکندی ز راه

3 بودیی تو مست‌تر از من بسی لیک آن مستی نمی‌بیند کسی

4 در جفای من مرو زین بیش نیز داد بستان اندکی از خویش نیز

1 وقت مردن بوعلی رودبار گفت جانم بر لب آمد ز انتظار

2 آسمان را در همه بگشاده‌اند در بهشتم مسندی بنهاده‌اند

3 همچو بلبل قدسیان خوش سرای بانگ می‌دارند کای عاشق درآی

4 شکر می‌کن پس به شادی می‌خرام زانک هرگز کس ندیدست این مقام

1 حق تعالی گفت ای داود پاک بندگانم را بگو کای مشت خاک

2 گرنه دوزخ نه بهشتستی مرا بندگی کردن نه زشتستی مرا

3 گر نبودی هیچ نور و هیچ نار نیستی با من شما را هیچ کار

4 من چو استحقاق آن دارم عظیم می‌پرستیدیم نه از اومید و بیم