اشعار باقیمانده عسجدی مروزی

1 بامید قبولت بکر فکرم چو بهر یوسف مصری زلیخا

2 بانواع نفایس خویشتن را بسان نوعروسی کرده آسا

3 کسی کز خدمتت دوری کند هیچ برو دشمن شود گردون گردا

1 عسکری شکر بود تو گو بیا می شکرم ای نموده ترش روی ار جا بد این شوخی ترا

2 از که آمختی نهادن شعرهائی شوخ چم گر برستی شاعران هرگز نبودی آشنا

3 کشه بربندی گرفتی در گدائی سرسری از تبار خود که دیدی کشه ای بر بند دا

4 هر زمان از نفغ تو ای زاده سگ بترکم تا شنیدم من که از من می نهی شعر و نوا

1 کوس تو اندر خوردنی، هر روزگار اندر منه باد برگست و قفا سفت و سیل و عصا؟

1 رحمتی کن پرده از رخ برمیفکن زینهار تا نگردد بعد چندین روز رسوا آفتاب

2 سالها شد تا ببوی لعل و یاقوت لبت رنگ می آمیزد اندر سنگ خارا آفتاب

1 بخد و آن لب و دندانش بنگر که همواره مرا دارند در تاب

2 یکی همچون پری در اوج خورشید یکی چون شایورد از گرد مهتاب

1 با سرشگ سخای او کس را ننماید بزرگ رود فرب

2 یاد کرد از لطیف طبعش بحر گشت پر در و عنبر اشهب

3 باگران حلمش آشنا شد کوه شد مکان عقیق و کان ذهب

1 بر من آمد و آورد و بر فروخته شمع چو طبع مرد نشاطی چو جان مرد لبیب

2 نبود زهره بلطف هوا بشکل شهاب بشبه نیزه بلون قلم بقد قضیب

1 به بخشش کف او ساعتی وفا نکند اگر ستاره درم گردد و فلک ضراب

1 پیش او کی شوند باز سپید چون تذروان سرخ و چون سرخاب

1 برخیز و برافروز هلا قبله زردشت بنشین و برافکن شکم قاقم بر پشت

2 بس کس گرویدند بزردشت، کنون باز ناکام کند روی سوی قبله زردشت

3 من سرد نیابم که مرا ز آتش هجران آتشکده گشته است دل و دیده چو چرخشت

4 گر دست بدل برنهم از سوختن دل انگشت شود بیشک در دست من انگشت