غزلیات در دیوان اشعار اسیری لاهیجی

1 ای برده سبق از همه خوبان به ملاحت در حسن ربودی زبتان گوی لطافت

2 هرکس که سر از دولت عشق تو به پیچد حقا که نه بیند بجهان روی سعادت

3 کس را نرسد گوهر معنی به بیان سفت در حسن بلاغت چو توای کان فصاحت

4 از عشق بتان گر چه ملامت رسد اما در عشق تو دیدیم همه امن و سلامت

1 وقد کنتم و مامعکم من الا کوان ماکانا تجلیتم لکم فیکم فصرتم فیه اعیانا

2 فاظهرتم لکم منکم و اخفیتم لکم فینا سواکم غیر موجود و انتم عین ایانا

3 و انا انتم فیکم و انتم اننا فینا وعینی عینکم فانظرتری بالحق انسانا

4 و کنت الیک محتاجا و کنت الی مشتاقا ولولاکم فلم نوجد ولم تظهر ولو لا نا

1 وهومعکم زین معیت حق چه خواست یعنی واجب را ز ممکن جلوه هاست

2 گر نه حسنش دایما در جلوه است این نمود و بود عالم از کجاست

3 از تجلی جمال وحدت است در حقیقت این که کثرت را بقاست

4 هستی عالم همه هستی اوست بی بقای حق جهان عین فناست

1 باکوی تو از روضه رضوان نتوان گفت با روی تو از حور و زغلمان نتوان گفت

2 از عاشق دیوانه مجوئید سلامت با بیخبران از سر و سامان نتوان گفت

3 با زاهد بی ذوق مگو سر اناالحق اسرار سلاطین چو بعامان نتوان گفت

4 خورشید صفت ز آینه جمله ذرات چون گشت عیان روی تو، پنهان نتوان گفت

1 فی هواکم صارقلبی هایما خذلنا عنا و جدلی باللقا

2 بعدنا عن قربکم من نفسنا من فنی عن نفسه نال المنی

3 یا حبیبی کیف اخفی حبکم عبرتی واش لسری فی الوری

4 یا عذیلی فی الهوی کن لایمی لذتی فی الحب من لوم العدی

1 خواهی که دیده باز کنی بر جمال دوست بیرون کن از درون دلت هرچه غیر اوست

2 شد در میانه هستی تو پرده حجاب ورنه همیشه با تو دلارام روبروست

3 دریا دلی که جرعه جانش بود محیط مستی او کجا زمی جام یا سبوست

4 نقش دوئی بدیده احول اگر نمود اما بچشم اهل نظر آن یکی نه دوست

1 رند و قلاشیم و مست و می پرست از شراب عشق تو رفته ز دست

2 معتکف در کعبه و مسجد بدم در خراباتم کنون افتاده مست

3 تا بمعشوقی کنی اظهار ناز از نیاز عاشقان عالم پرست

4 جمله عالم غرق بحر وحدتند از زمین و آسمان بالا و پست

1 روی تو ظاهرست بعالم نهان کجاست گر او نهان بود بجهان خود عیان کجاست

2 عالم شدست مظهر حسن و جمال تو ای جان بگو چه مظهر و ظاهر جهان کجاست

3 در هر لباس حسن تو هر لحظه رو نمود عالم همه توئی و زمین و زمان کجاست

4 هرجا باسم خاص ظهوریست مرترا غیر ترا نمای که نام و نشان کجاست

1 ای دل دیوانه تاکی بیخودیها کردنت برسرم پیوسته طعن نیک و بد آوردنت

2 چند خواهی دست و پا زد رو رضا ده با قضا تا بکی باشد غم بیهوده آخر خوردنت

3 این چه جهل است عاقبت اندیشه کن ای بی خبر خلق راضی کردن و حق را ز خود آزردنت

4 گر نرفتی بر صراط المستقیم ای بی طریق در طریق آخر کجا شد این طریق اسپردنت

1 هرکس که از جفای غم عشق خایفست با عاشقان بدین و مذهب مخالفست

2 در موقف محبت و عشق است لایزال هر دل که او ز رمز فاحببت واقفست

3 دانی طواف کعبه وصلت که میکند؟ آن دل که در مدینه عشق تو طایفست

4 بعدالفنا بملک بقا هرکه راه یافت معروف وار بر همه اسرار عارفست