غزل‌ها در دیوان اشعار عارف قزوینی

برغم چشم تو بی پامن از شراب شدم

فروخت خرقه و شیخ آب آتشین میخواست

ز دست هجر تو لب ریز گریه ام چکنم

چو ماه روی تو از ابر زلف بیرون شد

مرا که نیست غم تن چه قید پیراهن

خوش آنزمان که من از قید تن شوم آزاد

خلاصی دل من از چه زنخدانش

بلای جان من آنچشم فتنه انگیز است

من این جانی که دارم عهد با جانان خود کردم

غمت نشسته بر دل برد از من مایه هستی

ز دست بی‌سر و سامانی خود من ترک سر گفتم

ز ناچاری چو راه چاره شد مسدود از هر سو

باز ز ابروی کمان و نوک مژگان زد به تیرم

دست از پا پیش شمشیرش خطا کردن نیارم

ناوک تیر تو گر صد بار از پستان مادر

تا نفس باقیست نام دوست باشد بر زبانم

گر رسد دست من بدامانش

عمرم اندر غمت بپایان شد

درد عشق آنقدر نصیبم کن

آنچه با من بزندگی کرده است

پیام دوشم از پیر می فروش آمد

هزار پرده ز ایران درید استبداد

ز خاک پاک شهیدان راه آزادی

هخامنش چو خدا خواست منقرض گردد

ناله مرغ اسیر این همه بهر وطن است

همت از باد سحر می طلبم گر ببرد

فکری ای هموطنان در ره آزادی خویش

خانه ای کو شود از دست اجانب آباد

آورد بوی زلف توام باد زنده باد

جست ارچه در وصال تو خسرو حیات خویش

هرگز نمیرد آن پدری کو تو پرورید

دلخوش نیم ز خضر که خورد آب زندگی

لباس مرگ بر اندام عالمی زیباست

بیار باده که تا راه نیستی گیرم

گهی ز دیده ساقی خراب گه از می

ز حد گذشت تعدی کسی نمی پرسد

جور این قدر به یک تن تنها نمی‌شود

ظالم‌تر از طبیعت و مظلوم‌تر ز من

ای طبع من ز زشتی کردار روزگار

گویند گریه عقده دل باز می‌کند