غزل‌ها در دیوان اشعار عارف قزوینی

می از اندازه فزونش بده ای ساقی بزم

شب اگر دست بگیسوی نگاری بزنیم

سخت ها سست شود در گه همدستی ما

شیر گیریم و تهمتن تن و مرد افکن و مست

شکنج طره زلفت شکن شکن شده است

نماند قوت رفتن ز ضعف با این حال

نمود لاغرم از بسکه درد هجرانش

بکوی یار رود دل ز من نهان هر شب

فتادم از نظر آن لحظه ای که دور شدم

گهی بمیکده و گاه در خراباتم

دعاش گفتم و دشنام هم نداد جواب

به نرد عشق تو عمری به ششدر افتادم

خسته از دست روزگار شدم

خون دل آنقدر بدامن ریخت

تن و جان خسته بار هجر گران

بامید گل رخت چندان

عوض اشک ز نوک مژه خون می‌آید

مکن ای دل هوس سلسله زلف بتان

اضطرابی به دل افتاد حریفان، بی‌شک

پی قتلم صف مژگان ز چه آراسته‌ای

مرا هجرت کشد آخر نهانی

تنم رنجور و جان بیمار، وقت است

بمرغان چمن گویند بر من

تو در چاک گریبان صبح داری

گر مراد دل خود حاصل از اختر نکنم

مادر دهر اگر مثل تو دختر زاید

این توئی در بر من یا که بود خواب و خیال

سر از آن شب که ز بالین تو برداشته ام

سزد بر اوج فلک، سرکشی کند سر من

بحشر نامه اعمال اگر برون آرم

چگونه بر رخ خوبان نظر کنم که مدام

هلال ابرویت ای آفتاب کشور حسن

وادی عشق چو راه ظلمات آسان نیست

نیست یکدست که از دست تو بر کیوان نیست

بسکه سر در خم چوگان تو افتاد چو گوی

گر بدریای غم عشق تو افتد داند

بمرگ دوست مرا میل زندگانی نیست؟

بقای خویش نخواهم از آنکه میدانم

خوشم که هیچکس از من دگر نشان ندهد

سیاه روی نداری شود که گر بروم