عارف قزوینی

اشک بعد از تو جهان آب نما کرده به چشم

چشم آن کارگشایی که ز دل کرد دلم

سینه می‌سوزد و آن دود کز آن بیرون است

قد بالای تو را مرگ چو از پا افکند

آن فشاری که تو را کرد به کشتن وادار

در نظرها همه جا مردمک دیده مرا

زحمت تربیت پای توام دست اجل

بعد سرو قدت هر گلبن نورسته که دید

بی‌تو ای پای به سر شرم سرافکندگیم

چشم بعد از تو به دل آنچه که کرده است به جاست

بی‌رخت ملک سلیمان به سلیمان غم دل