مقطعات در دیوان اشعار انوری ابیوردی

1 آنکه بر سلطان گردون نور رایش غالبست پادشاه آل یاسین مجد دین بوطالبست

2 آسمان همت خداوندی که همچون آسمان همتش بر طول و عرض آفرینش غالبست

3 آنکه او تا در سرای آفرینش آمدست تنگ عیشی از سرای آفرینش غایبست

4 بحر در موج شبانروزی دلش را زیر دست ابر در باران نوروزی کفش را نایبست

1 به خدایی که در ولایت غیب عالم السر و الخفیاتست

2 که غمت شه رخم به اسب فراق آن چنان زد که بیم شهماتست

1 ای کریمی که در عطا دادن خاک پایت مرا به سر تاجست

2 جان شیرین من به تلخ چو آب به سر تو که نیک محتاجست

1 رای مجدالملک در ترتیب ملک ژاژ چون تذکیر قاضی ناصحست

2 یارب اندر ناکسی چون کیست او باش دانستم چو تاج صالحست

1 از خواص سخای مجد کرم که همه دین و دانش و دادست

2 آنکه گردون در انتظام امور تا که شاگرد اوست استادست

3 آنکه تا بنده می‌خرد جودش در جهان سرو و سوسن آزادست

4 آنکه با اشتمال انصافش ایمنی را کمینه بنیادست

1 تو آن فرزانهٔ آزاد مردی که آزادی ز مادر با تو زادست

2 دلت گر یک زمان در بند ما شد به ما بر دست فرمانت گشادست

3 اگر بی‌تو نشستی بود ما را غرامت را به جانی ایستادست

4 تو گر گویی که روز آمد به آخر حدیثی از سر انصاف و دادست

1 ای بزرگی که دین یزدان را لقبت صد کمال نو دادست

2 دان که من بنده را خداوندی میوه و گوشتی فرستادست

3 میوه در ناضج اوفتاد و کسی اندر این فصل میوه ننهادست

4 گوشتی ماند و من درین ماندم زانکه رعنا و محتشم زادست

1 به خدایی که از کمان قضا تیر تقدیر را روان کردست

2 چشمهٔ آفتاب رخشان را خازن نقد آسمان کردست

3 کز نحیفی و ناتوانی و ضعف دورم از روی تو چنان کردست

4 که مرا دور بودن از رویت هرچه گویم فزون از آن کردست

1 فریدالدین کاتب دام عزه مگر چون ده منی سیکیش بردست

2 به گرمایی چنین در چار طاقش به دست چار خوارزمی سپردست

3 بنتوانی شنید آخر که گویند که آن صافی سخن محبوس دردست

4 به آبی چند آبش باز روی آر اگر دانی که آن آتش نمردست

1 شاها بدان خدای که بر دست قدرتش هفت آسمان چو مهره به دست مشعبدست

2 فرماندهی که در خم چوگان حکم اوست این گویهای زر که بدین سبز گنبدست

3 کین بنده تا ز خدمت بزم تو دور ماند روزی دم خوش از دم او برنیامدست