مقطعات در دیوان اشعار انوری ابیوردی

1 بوطیب آنکه سرد و جفا گفت مر مرا بگذاشتم که مرد سفیهست و عقربی است

2 ور زانکه از سفه به همه عمر در جهان دشنام من دهد چه کنم گرچه مصعبی است

3 از حرمت علیکم او تا به قد سلف هرچ از تبار اوست پلیدست و روسبی است

1 بازآمد آنکه دولت و دین در پناه اوست دور سپهر بندهٔ درگاه جاه اوست

2 مودودشه موئید دین پهلوان شرق کامروز شرق و غرب جهان در پناه اوست

3 گردون غبار پایهٔ تخت بلند اوست خورشید عکس گوهر پر کلاه اوست

4 سیر ستارگان فلک نیست در بروج بر گوشهای کنگرهٔ بارگاه اوست

1 خسروا این چه حلم و خاموشیست صاحبا این چه عجز و مایوسیست

2 آخر افسوستان نیاید از آنک ملک در دست مشتی افسوسیست

3 اولا نایبی که نیست به کار راست چون پیر کافر روسیست

4 ثانیا این کمال مستوفی نیک سیاح روی و سالوسیست

1 نگر تا حلقهٔ اقبال ناممکن نجنبانی سلیما ابلها لابلکه مرحوما و مسکینا

2 سنایی گرچه از وجه مناجاتی همی گوید به شعری در ز حرص آنکه یابد دیدهٔ بینا

3 که یارب مر سنایی را سنایی ده تو در حکمت چنان کز وی به رشک آید روان بوعلی سینا

4 ولیکن از طریق آرزو پختن خرد داند که با تخت زمرد بس نیاید کوشش مینا

1 به جای بادهٔ نابم تو سرکه دادی ناب هلاک جان و دل خود بر آن نبود شراب

2 شدی مصوص تنم بی‌گمان ز خوردن آن اگر به کون من اندر بدی کرفس و سداب

1 گفتی اجل شهاب موئید که آن فلان رفت و نگفت رفتم و این ناصواب رفت

2 از بادهٔ نعیم تو شد چون به خانه مست رفتم چگونه گوید آن کو خراب رفت

1 رتبت و تمیکن صدر موئتمن همچو قدر و همتش بی‌منتهاست

2 آفتابش در سخاوت مقتدیست واسمان را در کفایت مقتداست

3 طبع شد بیگانه با آز و نیاز تا کفش با جود و بخشش آشناست

4 دست او را خواستم گفتن سخیست باز گفتم نه غلط کردم سخاست

1 ای خداوندی که بنای جهان یعنی خدای گوهر پاک ترا اصل نکوکاری نهاد

2 آستان ساحت جاه ترا چون برکشید عقل کل هم پای بر خاکش بدشواری نهاد

3 فتنه را خواب ضروری دیده از گیتی بدوخت چون قضا در دیدهٔ بخت تو بیداری نهاد

4 دی حیات تو نهادستی مرا در تن چنانک بالله ار در خاک هرگز ابر آذاری نهاد

1 نشنیده‌ای که زیر چناری کدو بنی برجست و بر دوید برو بر به روز بیست

2 پرسید از چنار که تو چند روزه‌ای گفتا چنار عمر من افزون‌تر از دویست

3 گفتا به بیست روز من از تو فزون شدم این کاهلی بگوی که آخر ز بهر چیست

4 گفتا چنار نیست مرا با تو هیچ جنگ کاکنون نه روز جنگ و نه هنگام داوریست

1 خدایگانا مهمان بنده بودستند تنی دو دوش به سیکی و نقل و رود و شراب

2 به طبع خرم و خندان شراب نوشیدند که بر خماهن گردون فروغ او سیماب

3 نه در مزاج کسی گرمیی بد از سیکی نه در دماغ کسی غلبه کرد قوت خواب

4 شرابشان نرسیده است و بنده درمانده خدایگانا تدبیر بنده کن به شراب