مقطعات در دیوان اشعار انوری ابیوردی

1 خداوندا به فر دولت تو اگر کبک ضعیفم بازگردم

2 به دیدار تو هستم آرزومند درآیم یا هم از در بازگردم

1 بار خدایا به فضل بندهٔ خود را گر بتوانی فرست پارهٔ باده

2 زان می آسوده کز پیاله بتابد چون ز بلور سپید بسد ساده

3 زانکه بدو تند کره رام توان کرد زانکه ازو گردد ایستاده فتاده

4 زانکه مرا کره‌ایست تند و زنخ سخت سرکش و بدخو میانهٔ گله‌زاده

1 شود زیادت شادی و غم شود نقصان چو شکر و صبر کنی در میان شادی و غم

2 ز شکر گردد نعمت بر اهل نعمت بیش به صبر گردد محنت بر اهل محنت کم

1 ای ترا آفتاب حاجب بار حشمتت را ستارگان در خیل

2 چرخ جاه ترا معالی برج بحر جود ترا مکارم سیل

3 بوده در وقت فطرت عالم گوهرت را وجود جمله طفیل

4 شرر شعلهٔ سیاست تست از سهاء سپهر تا به سهیل

1 شجاعی ای خط و شعر تو دام و دانهٔ عقل هزار مرغ چو من صید دام و دانهٔ تو

2 ز من زمین خداوند من ببوس و بگوی که ای زمانهٔ فضل و هنر زمانهٔ تو

3 نزاد مادر گیتی به صد هزار قران نه چون تو یا چو جگرگوشهٔ یگانهٔ تو

4 چو گردکی که رساند زمین به دامن تو چو مویکی که ستاند هوا ز شانهٔ تو

1 گیتی به سر سنان گشادیم پس از سر تازیانه دادیم

2 ملک همه خسروان گرفتیم سد همه دشمنان گشادیم

3 بنیاد جهان اگر کهن بود از عدل جهان نو نهادیم

4 قایم به وجود ماست گیتی بس آتش و آب و خاک و بادیم

1 ای رخ و فرزین نهاده چرخ را در حل و عقد جز تو کس را اطلاعی نیست بر اسرار او

2 چون رخ شطرنج پیش خدمت آمد انوری می‌دهش چندان که چون فرزین شود رفتار او

1 شعر دور از تو حیض مردانست بعد پنجاه اگر نبندد به

2 مرد عاقل به ناخن هذیان جگر خویش اگر نرندد به

3 بر سپیدی که جای گریه بود آن ندانم چه گر نخندد به

1 ای کمال زمان بیا و ببین که ز عشقت چگونه می‌سوزم

2 با بهار رخت تواند گفت شب یلداکه روز نوروزم

3 در فراق رخ چو خورشیدت روشنایی نمی‌دهد روزم

4 کیسه‌ای دادیم در این شبها که همی وام صحبت اندوزم

1 خصم تو و قاعدهٔ ملک تو آن شده از بدو جهان مستقیم

2 چون دو بنا بود برافراشته وان دو یکی محدث و دیگر قدیم

3 زلزلهٔ قهر توشان پست کرد زلزلة الساعة شییء عظیم