مقطعات در دیوان اشعار انوری ابیوردی

1 مار نون نکاح چو بزدت ای به حری و رادمری طاق

2 هان و هان تا ز کس طلب نکنی هیچ تریاق به ز طای طلاق

1 مفتی شرع کرم عاقلهٔ ملت جود آنکه از مادر احرار چنو کم زاید

2 فتوی بنده چو از روی کرم برخواند حکم فتوی بکند مشکل آن بگشاید

3 خواجه‌ای بندهٔ خود را نه به تکلیف سؤال به مراد دل خود مکرمتی فرماید

4 مدتی بنده نیابد خبری زان انعام هم در آن بی‌خبری عمر همی فرساید

1 گر اندک صلتی بخشد امیرت ازو بستان کزو بسیار باشد

2 عطای او بود چون ختنه کردن که اندر عمر خود یکبار باشد

1 به خدایی که از شب تیره روز روشن همی پدید آرد

2 بی‌قلم بر بساط آینه فام صورت آفتاب بنگارد

3 کز غمت انوری ز آتش دل آب حسرت ز دیده می‌بارد

1 جفای گنبد گردان به پایه‌ای برسید کز آن فرازتر اندر ضمیر پایه نماند

2 خرد چو مورچه در تشت حیرتست ازآنک مدبران را تدبیر تشت و خایه نماند

3 از آفتاب حوادث چنان بسوخت جهان که کوه را به مثل دستگاه سایه نماند

4 کدام طفل تمنی کنون رسد به بلوغ چو در سواد و بیاض زمانه دایه نماند

1 ای کریمی که از نوال کفت کان و دریا همیشه ناله کنند

2 روزی خلق چون مقدر شد به کف دست تو حواله کنند

3 عیش خوش بر دلم حرام شدست بامنش باز می حلاله کنند

4 زر نابم ده ازپی کابینش زانچه از شیشه در پیاله کنند

1 ای زتو بنهاده کلاه منی هر که نیاید کلهش از دو برد

2 نام تو اوراق سعادت نبشت جاه تو الواح نحوست سترد

3 ازخلفات ذات دویم چون برفت نام مبارک پدرت را سپرد

4 جز تو کرا در صف عرض جهان عارض تقدیر جهانی شمرد

1 ایا رادی که اندر ناف آهو ز بوی خلق تو خون می‌شود مشک

2 ترا دستیست چون دریا گشاده چرا بر من فروبستی چنین خشک

1 ممسکی جست مر مرا در بلخ که همه شهر اندر آن بندند

2 تا ببینند خواجه کجاست کس ندیدست و جمله خرسندند

3 من ندیدم ولیک تا نه چرا می‌ببرند تا بپیوندند

1 به خدایی که آب حکمت او از دل خاک می‌دماند ورد

2 دست تقدیر او ز دامن شب بر رخ روز می‌فشاند گرد

3 که رهی در فراق وصلت تو زندگانی نمی‌تواند کرد