مقطعات در دیوان اشعار انوری ابیوردی

1 خسرو از اصطبل معمورت که آن معمور باد کام‌ور اعمار اسبان شیخ ابوعامر رسید

2 مرکب میمون ادام الله توفیقه که هست یادگار نوح پیغمبر که در کشتی کشید

3 گفتم ای پیر مبارک خیر مقدم مرحبا قصهٔ آن کو که گوش و چشم تو دید وشنید

4 از خبرهای صریر آسمان گوشت چه یافت وز خطرهای سپهری دیدهٔ سرت چه دید

1 تابش رای سایهٔ یزدان منت آفتاب باطل کرد

2 آنچه بامن زلطف کرد امروز دربهار آفتاب با گل کرد

3 کرمش پایمرد گشت و مرا منت دستبوس حاصل کرد

4 خدمت خاک درگهش همه عمر جان من بنده در همه دل کرد

1 ای خداوندی که از دریای دستت روزگار آز مفلس را چو کان تا جاودان قارون کند

2 گر سموم قهر تو بر بحر و کان یابد گذر در این بیجاده و بیجادهٔ آن خون کند

3 ور نسیم لطف تو بر آتش دوزخ وزد شعلهٔ او فعل آب دجله و جیحون کند

4 کلک تو میزان حشر آمد که در بازار ملک زشت و خوب از هم جدا و خیر و شر موزون کند

1 ایمنی را و تندرستی را آدمی شکر کرد نتواند

2 در جهان این دو نعمت است بزرگ داند آن کس که نیک و بد داند

1 دوش دور از تو ای مدبر عقل نه به تدبیر عقل دوراندیش

2 پیشت از گونه گونه بی‌نفسی که نگون باد نفس کافرکیش

3 کرده‌ام آنکه یاد آن امروز می‌کند جانم از خجالت ریش

4 هیچ دانی چگونه خواهم گفت عذر می خوردگی و مستی خویش

1 من واین نفس که با قحبهٔ رعنای جهان چون خسان عشق نبازم نه به سهو و نه بعمد

2 قدرت دادن اگر نیست مرا باکی نیست همت ناستدن هست و لله الحمد

1 اثر خشمش از نوش پدید آرد نیش نظر لطفش از سیر برون آرد شیر

2 از یکی دو کند آنگه که به کف گیرد تیغ وز دویی یک کند آنگه که بیندازد تیر

1 دعاگو اسبکی دارد که هر روز ز بهر کاه تا شب می‌خروشد

2 غزل می‌گویم و در وی نگیرد دو بیتی نیز کمتر می‌نیوشد

3 توقع دارد از اصطبل مخدوم که اورا کولواری کاه نوشد

4 وگر که نیست در اصطبل مخدوم در این همسایه شخصی می‌فروشد

1 کسی را که بد مست باشد، قفا چنان کن به سیلی که نیلی بود

2 که پیران هشیار دل گفته‌اند که درمان بدمست سیلی بود

1 ایا کان مروت صدر والا مکان مردی و گنج لطائف

2 نظیرت در سخا و مردمی نیست نه در مرو و نه بغداد و نه طائف

3 بدان معنی که فردا تا به محشر سفیدت باشد اندر کف صحائف

4 بفرمایی برای انوری را ز جود مکرمت یک شب وظائف